________________
ગુણ ગાએ ગુરુજી તણું
૧૮૯ રહ્યો. ના ચારણ્ય, આપણે રેસમાં નસે જાવું. આ થડમાં કેક ગામે કુબો કરી કુટુંબમાં મેલ તીખારો.
સામસામા ચારણ-ચારણી દુહા ઉપાડે છે ચારણ્ય કેમ જાણે અષાઢી રાતે વિખુટાં પડયા હોય તે રંગ મચ્યો છે ! અરે ચારણ આ તે પારકી વાણી એમાં સવાદ ન આવે. હું મરી ગઈ હોઉં ને તું મરશીયા ભણે ઈમાં સવાદ.
અરે ચારણ્ય તું મરે તે હું ઝાડવા રોવડાવું. એક વાર તું મરી તે જે.
ચારણ મર્યા પછી હું કયાં તારા ઝાડવાનાં રણ જેવા આવવાની. ત્યાં નદી આવી. ભેંસ પાણી પીએ છે. ચારણી પગના પચા પરથી કાદવ કાઢે છે, ચારણે પૂછ્યું ભાઈ ગામમાં દરબાર કેણ છે? – બાપુ પિરસાવાળે છે.
માણસ કેવો? ગુલાબી દીલનો. વેણ રાખશે? અરે માલધારીને કણ ના પાડે.
ઠીક ચારણ્ય. તું આ વેકરીમાં ઊભી રેજે ભસુને સાચવજે. હું અબઘડી હડી કાઢતા આવ્યા. ઠીક ચારણ ઉભીસું–જોજે છે જ ઉભી રેજે. આથી–પાછી ન થતી. બેંકર હું બોકાસાદિને કિસેથી બોલાવીશ. આ તો અજાણ્યું ગામ. -- ભલે ચારણ નઈ ખસી – ફરી ભેખડેથી ચારણે સાદ દીધો. ચારણ્ય ખરાતી એ.હો... હાં કહી. સોગંદ કબુલવા ગરદને હાથ મુકો.
ચારણ પચ્ચે પિસાવાળાને ડેલે, બે પાંચ વીધા જમીન માંગી દરકાર કહે ભલે. કસુંબા પાણી તે લેતા જાઓ. ચારણના પેટમાં બે પાલી પડી, જાણે ઈદ્રાંસન મલ્યુ- મંડી કવિતા ઉડવા.
ચારણે ભાંગલી તે કઈ વિજેગી માનવી મલા કંથને સંભારી વિલાપ કરે તેવા વિરહ ગીત ઉપાડયા, અષાઢી વેદના ઠાલવી. શ્રાવણના રૂપ ખેચાયાં – ભાદરવાના રંગ આલેખાણા દરબાર ડાયરો આખો ડોલી ઉઠયો, કોઈને બોલવાના સ નથી રહ્યા, દરબાર કહે હવે આસો ગાઈને વિજેગીને ભેગા કરી દેજે બાપ !
આ તો મરસિયા, બાપુ ! વિજોગી ભેળાનો થાય. આમાં તે દુઃખની અવધિ આવી ગઈ. આસોના પેલા ચરણે–પાણી આવ્યું પાણી આવ્યું ના પોકારી ઉઠયા. ચારણ જાણે ભર નિદ્રામાંથી જાગ્યો. ત્યાં રડિયા સંભળાયા. ઓલી ચુંદડી વરતાય કેઈ બાઈ તણુતી જાય,
