________________
રત્ન કરતાં ય વધારે મહાન જણાવેલ છે.
પાર્વતિ અવિચ્છેણું : સમક્તિ પામેલો આત્મા મોક્ષે જાય જ, પણ તે જ ભવમાં તે મોક્ષે જાય જ તેવો નિયમ નથી. ક્યારેક સમક્તિ પામ્યા પછી પણ તે આત્માએ કેટલાક ભવો કરવા પડે છે. તે ભવોમાં તેને પુણ્યના ઉદયે ભોગસુખોની જે ઉત્તમ સામગ્રીઓ મળ્યા કરે, તેમાં તે જીવ જો આસક્ત બની જાય તો તેનો સંસાર ઘણો વધી જાય ને ? પછી મોક્ષ તો તેનો ઘણો દૂર થઈ જાય ને ? તેવા પ્રશ્નો આપણા મનમાં કદાચ ઉદ્ભવે.
તેનો જવાબ આ પદમાં પડ્યો છે. સમક્તિની હાજરીમાં ભોગ સુખોની જે કોઈ ઉત્તમ સામગ્રી મળે, તેમાં આસક્ત બનાવીને સંસાર વધારનારું કોઈ વિઘ્ન આવતું નથી. એ આત્મા તેવી સ્થિતિ વચ્ચે પણ અનાસક્ત રહેતો હોવાથી કશા ય વિઘ્ન વિના તે અજરામર = મોક્ષસ્થાનને પામી જાય છે.
તા દેવ ! દિજ્જ બોહિં : ભક્તને જયારે સમકિતનો આટલો બધો મહિમા સમજાઈ ગયો છે, ત્યારે તેના રોમ રોમ ઉપરોક્ત વાક્ય પોકાર્યા વિના રહી શકતા નથી. “હે ભગવંત ! મને તે સમકિત આપો.' ભક્તના આ પોકારમાં સમકિત પામવાની આજીજીભરી કાકલૂદી, તમન્ના-તલસાટભરી વૃત્તિનું હૂબહૂદર્શન થાય છે. આપણે પણ આ વાક્ય ગદ્ગદ બનીને, કાકલૂદીપૂર્વક બોલવાનું છે.
જો આપણે સમકિત પામેલા હોઈએ તો ય તે સમકિત વધુ નિર્મળ બનાવવા માટે પણ આ કાકલૂદી કરવાનું ચૂકવાનું નથી. આ પદ ગદ્ગદ થઈને વારંવાર બોલવા દ્વારા નિર્મળ સમકિતની માંગણી કરવાની છે.
ભવે ભવે : આ સમ્મત મને માત્ર આ ભવ માટે જ મળે તે ન પોષાય. મારે તો તમામે તમામ ભવોમાં તારું સકિત જોઈએ જ. તેવો પોકાર કરવાનું કારણ એ છે કે આ ભવે સમકિત પામવા છતાં ય જો તે પાછું ચાલ્યું જાય તો વધુમાં વધુ દેશોન અર્ધ પુદ્ગલ પરાવર્તકાળ સંસારમાં ભમવાની શક્યતા છે. ના...ભક્ત હૃદયને તેટલો બધો સંસાર ભમવાની જરા ય ઇચ્છા નથી. તે તો તેવા વિચારથી પણ ત્રાસી જાય છે. તેથી જલદીથી મોક્ષ મેળવવા જેટલા ભવ કરવા પડે તે તમામ ભવોમાં સમક્તિ આપવાની વિનંતી કરે છે.
૪૬૯ સૂત્રોનારહસ્યોભાગ-૨ શ્રી
