________________
છે. શું ખરેખર જીવ છે કે નીકળી ગયો ?તેનો નિર્ણય થતો નથી. કોઈ તેમના કપાળ ઉપર ઘીના લચકાં મૂકે છે. કોઈ તેમના નાક પાસે રૂનું પુમડું મૂકે છે. જીવ છે કે નીકળી ગયો ? તે પાકું કરવાના પ્રયત્નો થઈ રહ્યા છે. બિચારા તે સંસારી જીવોને ક્યાં ખબર છે કે તું રૂનું પુમડું મૂકે કે ઘીનો લચકો મૂકે તે પહેલાં તો તે છગનભાઈનો આત્મા બીજા ભવમાં પહોંચી પણ ગયો છે.
નારકમાં પરમાધામીઓ દ્વારા પંટરના ફટકા ખાઈ રહ્યો છે કે ક્યાંક ગટરમાં પંચરંગી કીડો બન્યો છે. પોતાની પત્નીના આંતરડામાં કરમીયા તરીકે જન્મી ગયો છે કે ભૂંડણના પેટમાં ગર્ભ રૂપે પહોંચી ગયો છે. દેવલોકમાં અપ્સરાઓ વચ્ચે પહોંચી ગયો છે કે કોઈ શેઠાણીના ગર્ભમાં ઉત્પન્ન થઈ ગયો છે.
તેનો નવો જન્મ પોતે બાંધેલા કર્મો અનુસાર શરુ થઈ ચૂક્યો છે. તે પ્રમાણેના સુખ - દુઃખ તે ભોગવી રહ્યો છે. સંસારીઓ તેને મરેલો જાહેર કરે કે ના કરે, તેની સ્મશાનયાત્રા વહેલી કાઢે કે મોડી કાઢે, તેનો અગ્નિસંસ્કાર કરે કે તેને કબરમાં દફનાવે, તેને ગાળો આપે કે તેને ફુલહાર પહેરાવે, મૃત્યુ પામીને બીજા ભવમાં પહોંચેલા છગનભાઈના આત્માને તેની સાથે કોઈ લેવા દેવા નથી. તેની કોઈ અસર તેને પહોંચતી નથી.
આથી નક્કી થયું કે જીવતાં જાગતાં આપણે જે કાંઈ કરીશું તે જ આપણી સાથે આવવાનું છે. માટે જીવતા જીવતા જેટલી આરાધના થાય તેટલી કરી લેવી જોઈએ. મર્યા પછી દીકરાઓ મહોત્સવ કરશે એવી ઈચ્છા રાખવાના બદલે જીવતા જીવતા જ પોતાનો જીવિત – મહોત્સવ કરી લેવો જોઈએ. તેમાં જે લીનતા આવશે, ઉલ્લાસ પેદા થશે, ભક્તિના ભાવો ઉભરાશે, તેના દ્વારા જે અનંતા પાપકર્મોનો ખાત્મો બોલાશે, અઢળક પુણ્યકર્મ પેદા થશે તે લાભ જીવતા જીવતા મહોત્સવ નહિ કરનારાને શી રીતે મળશે ?
પાછળ દીકરાઓ મહોત્સવ કરશે તો ય તેનું પુણ્ય તેમને મળશે. જો મરનારાના હૃદયમાં તેની અનુમોદના કે કરવા-કરાવવાનો ભાવ જ ન હોય તો તેનો લાભ શી રીતે તેને મળે ? માટે જ્યાં સુધી આપણો આત્મા આ ખોળીયાને ધારણ કરે છે ત્યાં સુધી આ જીવનને શક્યતઃ વધુ આરાધનાઓથી મઘમઘાયમાન બનાવવું જોઈએ. જેથી અહીંથી નીક્ળ્યા પછી આત્મા તરત જ સદ્ગતિમાં પહોંચી જાય. દુર્ગતિઓમાં તેણે રખડવું ન પડે.
આંખના એક પલકારામાં જે અસંખ્યાતા સમયો વીતી જાય છે, તેવા માત્ર પાંચ સમયથી વધારે સમયો મર્યાં પછી જન્મ લેતા થતા નથી તેવું જાણ્યા પછી મનમાં સવાલ થાય કે આ દુનિયામાં લોકો પાસે જે એવું સાંભળવા મળે છે કે જીવ અવગતિએ જાય છે, તેનું શું ?
કર્મનું કમ્પ્યુટર ભાગ-૩
૫૦