________________
૧૦
મોહનીયકર્મ
સચીનભાઈ તેમના પુત્રો અજય અને સંજય સાથે ઉનાળાના વેકેશનમાં મુંબઈથી અમદાવાદ ટ્રેનમાં જઈ રહ્યા હતા. ગાડી ફૂલસ્પીડમાં દોડી રહી હતી. વારંવાર બારીમાંથી મોઢું બહાર કાઢીને અજય અને સંજય ગાડીને વળાંક લેતી શ્વેતા હતા અને આનંદથી કિકિયારી પાડતા હતા.
તેઓના કોલાહલથી કંટાળેલા સચીનભાઈએ આંખ લાલ કરીને તેમને ચૂપ બેસાડી દીધા. પણ આ તો નાનાં બાળકો ! શાંત રહે તો બાળકો શાના?
થોડીવારમાં સંજયને કહે છે, ‘‘અલ્યા સંજુ ! જો તો ખરો ! આ ઝાડ કેવાં દોડી રહ્યા છે ! ઝાડને પગ તો છે નહિ ! છતાં ય કેવા ભાગંભાગ કરે છે !’
સંજયે જવાબ આપ્યો,‘‘ અજીયા ! તું તેને પકડવા દોડતો જાય ને તો ય ના પકડી શકે એટલી ઝડપથી તે ઝાડ દોડી રહ્યાં છે. જો ને ...હવે તો દેખાતા પણ નથી ને !’’
આ સાંભળતાં અજયે છણકો કરતાં કહ્યું,‘‘હું ના પકડી શકું તો શું તું પકડી શકે ? અરે ! આ ડબ્બામાં બેઠેલા કોઈ ના પકડી શકે. મને એકલાને શેનો કહે છે ? એ ઝાડમાં તો ભૂત ભરાયું છે. તે ભૂત જ ઝાડને જોરથી દોડાવી રહ્યું છે. કેમ પપ્પા ! સાચી વાત ને ?’’ અજયે સચીનભાઈને પૂછ્યું.
સચીનભાઈએ કહ્યું, ‘‘અજુ ! સંજુ ! મારી વાત સાંભળો... આ ઝાડમાં ભૂતબૂત કાંઈ છે જ નહિ.
"1
અજુ : ‘‘હેં પપ્પા ! તો પછી તે કેવી રીતે દોડે છે ?”
સચીનભાઈ : ‘‘બેટા ! ઝાડ દોડતું જ નથી. તે તો તેની જગ્યાએ જ સ્થિર ઊભું છે.”
સંજુ : ‘‘પણ પપ્પા ! હમણાં અમે અમારી આંખે તે ઝાડને મુંબઈ તરફ દોડતું જોયું, તેનું શું?”
સચીનભાઈ : ‘‘જુઓ બાળકો ! ઝાડ તો તેની જગ્યાએ સ્થિર જ ઊભું છે. પણ આપણી આ ગાડી મુંબઈથી અમદાવાદ તરફ દોડી રહી છે.ગાડીની ઝડપ એટલી બધી છે કે આપણને એવું લાગે કે આપણે સ્થિર છીએ અને ઝાડ, મકાન, ખેતર વગેરે
મોહનીયકર્મ
the
