________________
હું દુકાને ગયો, તો લુંટારું બન્યો. મારી ઇચ્છા પૂર્તિ માટે, મારા પફ-પાઉડર, ટોઈલેટો માટે; મિત્રોની મિજબાનીઓ માટે મારે પુષ્કળ પૈસાની જરૂર તો પડે જ. આથીસ્તો હું વગર બુકાનીવાળો લૂંટારું બન્યો. મારા જ ઘરાકોની મેં લૂંટ ચલાવી. ધોળે દહાડે...ઊભી બજારે...શાહુકારીના નાતે...દંભી લેબાશે.
પણ તોય મારી ધનલાલસા તૃપ્ત ન થઈ. રે ! મારે તો દરેક રાતે ૧૦૦-૧૦૦ની એક નોટ પણ ઓછી પડતી. કેમકે મારા રાજશાહી ખર્ચાઓને પૂરાં પાડવાં માટે અંધ બન્યો હતો; બુદ્ધિથી ભ્રષ્ટ થયો હતો; પછી લૂંટ ચલાવીને ધનનાં ઢગલાં કરું તેમાં શી
નવાઈ ?
પણ વેપારી લૂંટ – મારી ઇચ્છાપૂર્તિ માટે ક્યારેય પર્યાપ્ત ન હતી.
એવામાં કોકે મને એક દેવમંદિર બતાવ્યું; માનવતાનું તત્ત્વજ્ઞાન સમજાવ્યું; અને..અને...ઓ મારા નાથ ! મેં એ મંદિરમાં પગ મૂક્યો. હું માગણીઓ બન્યો. મેં વાસનાનાં સાધનો માગ્યાં; ધન માગ્યું; આંકડા માગ્યાં; લૉટરીની ટિકિટોના નંબરો માગ્યાં....માગણીઓ બનીને મેં...અને મારા જેવા લાખોએ-ન જાણે કેટલાંય ધર્મસ્થાનો અભડાવ્યાં.
હું આટલેથી જ ન અટક્યો. એક દિ’કોકે મને ધર્મગુરુઓ બતાવ્યા અને મેં દોટ મૂકી. મે એમના ચરણની રજ લીધી, મેં એમની ભક્તિઓ કરી; એટલે એમાંના કોક રીઝ્યા...મને એક દોરો બાંધી-આપ્યો; કોકે તાવીજ કરી આપ્યું; કોકે પાણી પાયું; કોકે મંત્ર દીધો.
હુંય આ બધું ઊંધું ઘાલીને કરવા માંડ્યો, પણ અક્કર્મીના પડિયાં જ કાણા હોય ત્યાં શું થાય?
પુણ્યે તો હું પરવારી ગયો હતો ! પાણી જ ન હોય પાતાળમાં, પછી ટ્યૂબવેલ કરવાથી શું વળે ?
ઓ, જગદીશ ? જન્મતાં મળેલી જીવનની આ ચાદર મેં કાળીમેશ કરી ! રસોડાના મસોતા કરતાં ય કાળી ! અમાસની માઝમ રાતથી ય કાળી !
પ્રશસ્ત અને અપ્રશસ્ત, વચ્ચેની લક્ષ્મણરેખા મેં કદી જોઈ નથી. એ જોતાં મને કદી આવડ્યું નથી, એટલે સારા ગણાતા સંબંધો ખરેખર સારાં હતાં, તેને દુષિત ભાવનાથી સ્પર્શ કર્યો અને અંતે એ ખરાબથી પણ ખરાબ બન્યા; બેય પક્ષનાં જીવન બરબાદ થયાં !
અહા ! કેટકેટલાનાં જીવન મેં બરબાદ કર્યાં હશે ? કેટલાંને મેં ભોળવ્યાં હશે ? કેટલાંને મેં લાલચો આપીને ફસાવ્યાં હશે ? ખરેખર ! મારા અંતરથી હું કદી કોઈનો ભાઈ બન્યો જ નથી ! કદી મેં કોઈને મારી ખરી બહેન બનાવી જ નથી. હું દેખાવમાં
કર્મનું કમ્પ્યુટર