Swopagnyashabda maharnavnyas Bruhannyasa Part 2

SR No.: 008410
Original Sutra Author: Hemchandracharya
Author: Lavanyasuri
Publisher: Jain Granth Prakashak Sabha
Total Pages: 580
Language: Sanskrit
Classification: Book_Devnagari & Grammar
File Size: 19 MB

Page 446

न्यायार्थसिन्धु-तरङ्गकलितो न्यायसमुच्चयः । [द्वितीयोल्लासे न्यायौ १७,१८ ]
-raumawwarrorarurrrrrrrrrrrrrrrrrariwar
प्रत्ययत्वेन स्यादेरेव संज्ञाविधाबुद्देश्य त्वमिति तत्र न तदन्तविधिः, कथं मोऽन्तादेश इति चेत् । न केवलं खित्प्रत्ययमानस्योत्तरइह च प्रत्ययस्य नामसंज्ञायां पर्युदासद्वाराऽपि संज्ञाविधा. पदत्वाभावात् सूत्रस्य वैयापत्त्या तत्र तदन्तग्रहणमित्यस्यार्थस्य खुद्देश्यत्वमिति तदन्तग्रहणे बाधकाभावात् , यतोऽर्थवतः संज्ञा- . वृत्तावेवावेदितत्वात् । किश्चात्र सूत्रेऽव्ययवर्जनमपि तदन्तार्थविधानेन तस्यैव तत्र साक्षादुद्देश्यत्वमर्थवत्वं च न प्रत्ययमात्रे | झापकम् , यतः खित्प्रत्ययो धातोर्विधीयते, खितीति सप्तम्या । इति तल्लाभाय तदन्तविधेस्तत्सामर्थ्यादेवाश्रयणात्, यतः कृदन्ते चाव्यवहितपूर्वस्य विधिरिति प्रतीयते, न च खित्प्रत्ययादव्यव- 45 तद्धितान्ते च समुदायेऽर्थवसा, न केवलं कृसु तद्धितेषु वा हितपूर्वमव्ययं सम्भाव्यते, ततश्चाव्ययवर्जनं व्यर्थमेवेति व्यर्थीप्रत्ययेषु । नन्विह अर्थवत्ता लौकिकी समाश्रीयते शास्त्रीया वा?, भूतं तदन्न तदन्तविधि ज्ञापयिष्यतीति न कोऽपि दोषः । उक्ततत्र नाद्या, यतः कृदन्त-तद्धितान्तसमुदायेऽपि लौकिक्या अर्थ- , श्चायमर्थः "हृदयस्य हलेखयदण्लासेषु" [पा. सू० ६.३.५०]
वत्ताया अभाव एव, पदस्यैव लोकेऽर्थबोधकतादर्शनात् । न इति सूत्रे महाभाष्येऽपि, तत्र हि प्रकृतसूत्रस्थलेखग्रहणेनोत्तर10 द्वितीया, तस्या अन्वय-व्यतिरेकाभ्यां कृत्तद्धितादिप्रत्ययेष्वपि पदाधिकारे प्रत्ययग्रहणे प्रत्ययस्वरूपस्यैव ग्रहणं न तदन्तस्येति 50
स्वीकारात् । अयमाशयः-वास्तविकमर्थबोधकत्वं वाक्यस्यैव किन्तु | ज्ञापयित्वाऽन्ते शङ्कितम्-“यद्यतज्ज्ञाप्यते "खित्यनव्ययस्य" वाक्यस्यानन्तत्वेन तदर्थानुशासनस्य कर्तुमशक्यत्वेन तेषु पद-! [पा. सू. ६. ३. ६६.] इति खिल्यवानन्तरस्यानव्ययस्य विभागः कल्पितः, तेषु पदेष्वप्यर्थबोधसौकर्यायान्वय-व्यतिरे- | ह्रस्वत्वं प्राप्नोति । खित्यनन्तरो हस्वभावी नास्तीति कृत्वा
काभ्यां प्रकृति-प्रत्ययादिविभागस्तदर्थविभागश्च कल्पितः तं कल्पि-! खिदन्ते उत्तरपदे भविष्यति । ननु चायमस्ति 'स्तनन्धय'इति । 15 तमर्थमादायैव प्रत्ययेषु कर्तृ-कर्मादिवाचकताऽपत्याद्यर्थवाचकता। अत्राऽपि शपा व्यवधानम् । एकादेशे कृते नास्ति व्यवधानम् । 55
च व्यवहियते शास्त्रकारैः । तथा च शास्त्रकूत्कल्पितोऽर्थः प्रत्यया- एकादेशः पूर्वविधौ स्थानिवद्भवतीति स्थानिवद्भावाद व्यवधानदीनामप्यस्त्येवेति कथमुच्यते-न केवलाः कृतस्तद्धिता वा अर्थ- मेव । अथवैतज्ज्ञापयत्याचार्य:-खित्यनव्ययस्य न भवतीति, बन्त इति; अनोच्यते-अर्थवद्हणसामादिह लोकेऽर्थबोधक | यदयमनव्पयस्येति प्रतिषेधं शास्ति, नहि खित्यनन्तरमव्यय
यत् पदं तस्य योऽर्थस्तस्य प्रत्यासन्नो यः स्यादिप्रकृतेरर्थः प्रसिद्ध. | मस्ति ।” इति । तथा च सूत्रसामर्थ्यस्य श्रयितुमशक्यत्वेऽपि 20 तरः प्रत्ययान्तेषु दृश्यते तादृशेनार्थेन युक्त एवाऽर्थवानिह गृयते;
अनव्ययस्येति प्रतिषेधसामर्थ्यादेव तत्र तदन्तग्रहणमिति भाष्या- 60 कृत्तद्धितप्रत्ययेषु तु तादृशार्थस्य न सत्त्वम् , यतस्तेषु कल्पितम-! शयः । एवमेतच्यायसत्त्वे "घञ्युपसर्गस्य बहुलम्" [३. २. र्थवत्त्वम्, इति तत्र तदन्तविधि चिनाऽनिर्वाह इति । उक्तश्चा- | ८६.] इति सूत्रेऽपि सूत्रारम्भसामथ्योदेव तदन्तरविधिरित्यायमों महाभाष्ये-"सुप्तिङन्तं पदम्पा . सू. १. ४. १४.स्थेयम् , अन्यथा घरूपस्योत्तरपदस्य तस्मिन् परे वोपसर्गस्याइति सूत्रे, व्याख्यातश्च कैपटादिमिरुक्तरीत्यैव । द्वितीये न्यायांशे | भावात् सूत्रवैयर्थ्य स्यादेव । न च 'अ'शब्दादाचारक्लिबन्ताद् 20 बृहद्वृत्तिग्रन्थानुसारं ज्ञापकद्वयमुपलभ्यत इति वृत्ती प्रतिपादित.! घनि तत्र धातुरूपस्य प्रत्यये परतो "लुगस्यादेत्यपदे" [२. १.65
मेव । तत्र किञ्चित् पुनर्विचार्यते-"हृदयस्य हलासलेखाये" ११३.] इति लुकि कृते घरूपस्योत्तरपदस्य संभव इति [३. २, ९४.] इत्यत्र लेखग्रहणमणन्तलेखशब्दपरमित्युक्त्वा - |
वाच्यम् , तत्रोपसर्गस्य दीर्घप्रयोजनभावात् । अयमाशयःऽणन्तत्वेनैव तस्य ग्रहणे सिद्धे तद्वैयर्थ्यमुद्भाव्य प्रकृतन्याय- | तनापसगा याद नाम्यन्तस्ताह
तत्रोपसर्गों यदि नाम्यन्तस्तहि “हस्खोऽपदे वा [१.२. २२.] ज्ञापकत्वमुक्त्वाऽपि यदन्ते "नवा खित्कृदन्ते रात्रः"[३. २. इति हस्वः स्यात् , यदि चाकारान्तस्तदा तेन सह दीर्धे कृते 30 ११७.] इत्यत्रान्तग्रहणस्यैव ज्ञापकत्वमिति कथनं तत् परस्पर- | घनिमित्तकस्य दीधस्य प्रयोजनाभावः सुतरामेवेति । तथा च 70 विरूद्धमिव प्रतिभाति, तथापि तत्र लेखग्रहणस्य शब्दस्वरूप
सूत्रवैयर्थ्य परिजिहीर्षयाऽत्र तदन्तविधिरास्थेय इति न कोऽपि विशेषणपरत्वमाश्रित्य "विशेषणमन्तः" [५.४. ११३.] इति
दोष इति ॥ १७ ॥ परिभाषाबलात् तदन्तपरतया 'हृत्परमलेखः' इत्यादौ कृदादेशविधानार्थमावश्यकत्वमिति केषांचिन्मतं समर्थयितुं तस्य ज्ञापक
*ग्रहणवता नाना न तदन्त35 स्वाभावेऽपि “नवा तित्कृदन्ते रात्रः" [३.२.११५.] इति
विधि:* ॥ १८॥ सूत्रोक्तस्यान्तग्रहणस्यान्यार्थतया व्याख्यातुमशक्यत्वेन तस्यैव सि०--"नडादिभ्य आयनण" [६.१.५३.] इत्यादि-75 ज्ञापकत्वमिति प्रकटितम् , सति चास्य ज्ञापकत्वे लेखग्रहणस्य सूत्रेषु 'नडादिशब्दे बहुव्रीहिः, नड आदियेषां तेभ्य इत्यसर्वथा सार्थक्यमेवेति न कोऽपि दोषः । नन्वेतस्मिन् न्यायांशेर्थात्, बहुव्रीही चान्यपदार्थ विशेष्यम्, तह योग्यत्वाद
ज्ञापिते "खियनन्ययारुषो मोऽन्तो ह्रस्वश्च [३. २. १११.3 | नामरूपमेव । तथा च नडादिभ्यो नामभ्य भायनण् इति 40 इति सूत्रे खित्प्रत्ययान्ते उत्तरपदे इत्यर्थालाभाज्ज्ञमन्य इत्यादौ । फलति 1 विशेषणं च तदन्तस्य बोधकमिति "विशेषणमन्तः"