________________
પ્રવચન નં. ૧૯
૨૪૭ જ આને સ્વીકારી લ્ય પોતાને અનુભવ થયો હોય ને તેથી અનુભવી વાત કરે તો સ્વીકારી લે. પણ બિન અનુભવીને જરાક વાર લાગે સ્વીકાર કરતાં. લાયક હોય તો સ્વીકારે અને એને પણ અનુભવ થાય.
આ અનુભવની પરંપરા ભારતમાં અનાદિકાળથી ચાલી આવે છે. ઋષભદેવ ભગવાનના વખતથી ભગવાન મહાવીર સુધી આ પરંપરા ચાલી છે. અને ઠેઠ આપણા ગુરુદેવની પરંપરા સુધી તે વાત ચાલી આપણને મળી. આપણા ગુરુ પર્યત આપણા ગુરુ પણ વિજ્ઞાનધનમાં મગ્ન હતા પૂર્વે. આહાહા! આનંદનું ભોજન કરતા હતા. તેની પરંપરાથી જેનો જન્મ થયો છે. આ સંધી છે બધી. જાણે તે માણે, જાણે તે માણે તેવું છે. આ કોયડો છે ઉકલી જાય તો કોડીનો પણ ઉકલે નહીં તો ગોથા ખાય. કાગળના ઘાને ઘા બગાડી નાખે ને તો કોયડો ઉકલે નહીં. ઉકલે તો કોડીનું કાંઈ નહીં. આહા !
એક વખત એવું બન્યું અમારા પિતાજી વાત કરતા હતા. લીંબુડા ગામમાં રહી અમે બાંટવા માણાવદરની પાસે જુનાગઢ સ્ટેટમાં તો અમારા બાપુજીએ વાત કરી કે એક ગામનું નામ લીધું. ઈ ગામમાં શેઠીયો રહેતો હતો. બહુ પૈસો ચિક્કાર, સોનું, હીરા અને રોકડા રૂપિયા અને દીકરો નહીં. પટેલ એકલો ને ઉંમર થઈ ગઈ. હવે શું કરવું આ લક્ષ્મી કોને આપવી? આહા ! ઈ તો કાંઈ બુદ્ધિ સૂઝે નહીં, કે કાંઈ ધર્માદામાં આપવું ઈ તો બુદ્ધિ બુટ્ટી થઈ ગઈ મમતામાં. આ લક્ષ્મી આપવી કોને? વિચાર કરતાં કરતાં વિચાર સ્ફર્યો, આ છે લક્ષ્મી ને બધો ભંડાર. ઈ હું એક પાળીયો બનાવું; પાળીયો સમજ્યા ને? પથ્થરના પાળિયા થાય છે જયંતીભાઈને ખબર હોય. ગામડામાં પાળિયો બનાવું અને એની અંદર એના માથા ઉપર લખું કે “માથું વાઢે તે માલ કાઢે.' તે પ્રમાણે કર્યું તેણે, પાળિયો બનાવ્યો. સમજી ગયા. પાદરની બહાર, શહેરની બહાર ગામડાની બહાર તે રસ્તો જ્યાં હતો ને ચાલુ એ રસ્તા ઉપર જ બધા વાંચતા જાય ને ચાલ્યા જાય “માથું વાઢે ઈ માલ કાઢે” અરે ! આપણે
ક્યાં માલ જોઈએ છે. આ માથું વાઢી નાંખી પછી માલને કોણ ભોગવે? આપણે માથું વાઢવું નથી.
આમાં મર્મ લાગે છે. થોડીક વાર વિચાર કરતાં કરતાં મર્મ ખ્યાલમાં આવી ગયો. ઓહો ! અને પછી શું વાણીયો છે ને જરાક હાથમાં હથિયાર હતું લોઢાનું કોઈ દેખે નહીં જાણે નહીં તેમ આજુબાજુ જોઈ લીધું. આ તો પોલું છે. બરાબર ! આજ રાત્રે આવીને, માથું વાઢી નાંખીશ. અને આવ્યો ઘોડા ઉપર. ઘોડા ઉપર પાછું ઓલું બધા સમાન ભરવાના કોથળા હોયને, આજુબાજુ શું કહેવાય? ખડીયા, ખડીયા ઉપર આવ્યો ઈ-ને સાથે દસ્તો લઈ આવ્યો. ઘરમાં દસ્તા તો હોય ને? દસ્તો લઈ આવીને રાતના દોઢ બે વાગ્યે આવ્યો.