________________
156
અને આવાં નિત્ય વારંવાર થતાં એવાં કાર્યો થી એવું કયું ફળ પ્રાપ્ત થાય એમ છે ? કે-તે પ્રાપ્ત થયા પછી બીજી કે ફરીથી) કાંઇ કડાકૂટ જ કરવી પડે નહિ? આ લોકનાં અને પરલોકનાં સુખને માટે કર્મોની આ મોટી ખટપટ મારે કેટલા કાળ (સમય) સુધી કર્યા કરવી? અને એ કરવાથી કયું અવિનાશી ફળ મળે તેમ છે?. આ તો અંત વિનાની છોકરાં ની રમત જ જણાય છે કે જેનું પરિણામ જોતાં કંઈ સાર નથી.
જેમને દુઃખોના સમૂહોમાં પડવાની ઈચ્છા હોય,તેઓ જ આ વ્યર્થ રમતની વારંવાર પુનરાવૃત્તિ કર્યા કરે છે. આ કડાકૂટમાં મને કોઈ એકેય એવું અતિ ઉત્તમ ફળ જોવામાં આવતું નથી કેતે ફળ પ્રાપ્ત થયા પછી,બીજું કશું કરવાનું બાકી રહે જ નહિ. આ કડાકૂટમાં માત્ર ભોગ ભોગવવાનું જ સુખ મળે છે, અને તે સુખ તો ક્ષણિક છે,અને તુચ્છ છે. એથી કાંઇ બીજા પ્રકારનું (કે મોક્ષનું) અવિનાશી સુખ મળે તેમ નથી. (બલિરાજા વિચારે છે કે, તો હવે હું વિચાર કરી જોઉં-કે અવિનાશી સુખ શું છે? અને તે કેમ મને મળે?
વસિષ્ઠ કહે છે કે-હે,રામ,આમ વિચારીને બલિરાજા તરત એકાગ્ર થઈને ચિંતવન કરવા લાગ્યો. મનમાં વિચાર કરતાં સ્મરણ પ્રાપ્ત થવાથી (યાદ થવાથી તે પોતાના મન-મનમાં જ બોલ્યો કે"હા,મને યાદ આવ્યું. જગતની પૂર્વાપર પદ્ધતિને જોઈ લેનારા અને આત્મતત્વને જાણનારા મારા મહાત્મા પિતા વિરોચન ને મેં પૂર્વે પૂછ્યું હતું કે
જેમાં સંસાર સંબંધી સઘળાં દુઃખોની અને સુખોની સઘળી ખોટી કડાકૂટો શાંત થઇ જાય, તેવો સંસાર નો અંત ક્યાં કહેવાય છે? હે,પિતા,મન નો મોહ કયા સ્થળમાં શાંત થાય છે? સઘળી તૃષ્ણાઓ કયા સ્થળમાં ટળી જાય છે?અને પુનરાવૃત્તિ વિનાની અખંડ વિશ્રાંતિ કયા સ્થળમાં મળે છે? કયું સ્થળ પ્રાપ્ત થાય તો-આ સંસાર સંબંધી વિષયોમાંથી મળવાના સુખમાં તૃપ્તિ થઇ જાય? અને કયું સ્થળ જોવામાં આવે તો-બીજું કંઈ જોવાનું રહે નહિ?
આ સંસાર સંબંધી ભોગો તો અનેકાનેક છે પણ તે સુખ આપતા નથી, અને એટલું જ નહિ પણ તે સપુરુષોના મન ને પણ ખળભળાવી દે છે અને તેને મોહમાં પાડી દે છે. હે.પિતાજી, આમ છે, એટલા માટે "અખંડ આનંદથી પ્રિય લાગે" એવું કોઈ સ્થળ (કે સ્થિતિ) બતાવો, કે તેમાં રહીને હું લાંબી વિશ્રાંતિ પામું.'
તે વખતે મારા પિતાજી કલ્પવૃક્ષ ની નીચે બિરાજ્યા,કે જે કલ્પવૃક્ષ સ્વર્ગમાંથી બળાત્કારે હરી લેવામાં આવ્યું હતું અને આંગણામાં રોપવામાં આવ્યું હતું.મારું એ પ્રકારનું પૂછવું સાંભળીને મારા મોહને શાંત કરવા,મારા પિતાજીએ કલ્પવૃક્ષના વિસ્તીર્ણ-રસાયણો-રૂપ મધુર વચન મને કહ્યું હતું.
(ર૩) ચિત્તને જીતવા રાજા તથા મંત્રી નું આખ્યાન
વિરોચન કહે છે કે-હે,પુત્ર,અત્યંત વિસ્તારવાળો અને મોટા અવકાશવાળાઓ એક દેશ (મોક્ષ) છે, અને તેમાં હજારો વૈલોક્યો સમાઈ જાય છે. દેશમાં સમુદ્રો નથી,અખાતો નથી,પર્વતો નથી,વનો નથી, નદીઓ નથી,અને સરોવરો નથી.તેમાં પૃથ્વી નથી,આકાશ નથી,સ્વર્ગ નથી,વાયુ નથી,ચંદ્ર નથી,સૂર્ય નથી, લોકપાલો,દેવો,દાનવો,ભૂતો, યક્ષો નથી,તેમાં હું નથી,તું નથી કે વિષ્ણુ કે સદાશિવ આદિ પણ નથી.
એ દેશમાં મોટા પ્રકાશવાળો,સઘળું કરનારો,સર્વમાં વ્યાપક અને સર્વ-રૂપ એક જ ભારે મોટો રાજા (આત્મા) છે. અને તે સર્વદા ચૂપ જ રહે છે.એ રાજાએ સઘળા "વિચારોમાં તત્પર રહેનારો એક મંત્રી" (મન)"કપેલો" છે. અને તે મંત્રી,અઘટિત વાત (આત્માનું સંસારી-પણું) ને તરત ઘટિત જેવી કરી દે છે,