________________
ન અટક્યો, પણ દારૂથી પણ હું અભડાઈ ગયો. દારૂ અને દુરાચાર એ રોજની હોબી થઈ ગઈ. (હવે તો શ્રાવકની આંખમાંથી ચોધાર આંસુઓ શરૂ થઈ ગયા) દો-તીન-પાંચ કે રમીની પત્તાની રમતોથી શરૂ થયેલી મારી યાત્રા હજારો રૂપિયાના જુગારોમાં ફેરવાઈ ગઈ. ગુરુદેવ ! વધારે શું કહું ? જન્મે ભલે જૈન પણ એક મવાલીથી પણ હલકી કક્ષાનું જીવન હું જીવતો હતો.
૨૫ વર્ષની ઉંમરે મારા લગ્ન થયા અને ધંધાની ઘણી બધી જવાબદારીઓ પિતાશ્રીએ મારા પર લાદી દીધી.એ કારણ સર મારા દોષો ઢીલા પડ્યા. મિત્રોની સોબત ઘટી પણ... હજીયે લાગેલી લતો સંપૂર્ણ દૂર થઈ ન હતી. એ કુટેવોનો આસ્વાદ છૂટતો ન હતો. એમ કરતાં કરતાં બીજા ૫ વર્ષ વીતી ગયા અને મારા જીવન-પરિવર્તનની એ શુભ પળ આવી ગઈ. અમારા ગામમાં અનેક શિષ્યોના પરિવારથી યુક્ત આચાર્ય ભગવંતની પધરામણી થઈ. સામૈયુ ગોઠવાયું. વડીલોના આગ્રહથી એમાં સામેલ થવું પડયું, પણ ..આટલા બધા મુનિભગવંતો, એ પણ લગભગ બધા જ જુવાનજોધ, ઉચ્ચકુળના, દેખાવડા છતાં અંગો પર મેલા-ઘેલા કપડાં, વધી ગયેલી દાઢી-મૂછ, ઓળ્યા વિનાના રફેદફે વાળ, અંગો પર મેલ છતાં મુખ પર ફાટ-ફાટ થતી પ્રસન્નતા, ચારિત્રની ખુમારી જોઈ મારાથી ભાવપૂર્વક નમસ્કાર થઈ ગયા.દય ભીનું થઈ ગયું અને મોંમાથી શબ્દો સરી પડ્યાં, “ધન્ય છે આ મહાત્માઓને! ભોગની આ વયમાં યોગને સાધવા મસ્તીથી નીકળી પડ્યા છે ?'
આચાર્ય ભગવંત પાસે જઈ “મર્થીએણ-વંદામિ' નો વ્યવહાર કર્યો. એમની મોહક મુખાકૃતિ અને મધુરા શબ્દોએ મને
Ever Blessing, Never Blaimming.
