________________
થતાં ઊઠી ગયો. કોઇ દૈવી સંકેત લાગતાં પાલીતાણા જવાનો દ્રઢ નિશ્ચય કર્યો. થેપલાનું ભાતું લઇ પરોઢિયે નીકળ્યો. પાલીતાણા કદી ગયો નથી. તેથી કોઇને વડોદરા સ્ટેશને પૂછતાં જાણ્યું કે પહેલાં અમદાવાદ જવું પડે. ત્યાંથી પાલીતાણાની ટ્રેન મળે. અમદાવાદ થઇ પાલીતાણા પહોંચી સીધો યાત્રા કરવા ગયો. ઉપર પહોંચી સારી રીતે યાત્રા કરી. ખૂબ ભક્તિ કરી. યાત્રા કરી નીચે ઊતરી કોઇ ધર્મશાળામાં રાત્રે સૂઇ ગયો. સવારે બેગ ધર્મશાળામાં રાખી યાત્રા કરવા ગયો.દર્શન કર્યા પછી સૂરજકુંડ પાસે બધાને જતાં જોઇ તે પણ ગયો. ત્યાં હાથ પગ ધોયા. દાદાના દર્શનના ભાવ ફરી જાગ્યા દર્શન કર્યા. પછી બહાર નીકળ્યો. મનમાં ફૂરણા થઈ કે ગામના મહારાજ સાહેબના દર્શન કરવા. જે સાધુ મળે તેને પૂછે કે મારા મહારાજ ક્યાં છે ? ઘણાંને પૂછ્યું પણ મહારાજ સાહેબનું નામ, સમુદાય વગેરે તેને ખબર ન હોવાથી કોઇ કશું બતાવી શક્યું નહીં. છતાં કંટાળ્યો નહીં. છેવટે એક મહારાજે કહ્યું, ‘‘અમદાવાદ જઇ પગથિયાના ઉપાશ્રયે તપાસ કરો. કદાચ તમને મળશે.” અમદાવાદ આવ્યો. સીધો પહોંચ્યો (પગથિયાના) ઉપાશ્રયે. ત્યાં મુનિશ્રી અભયશેખરવિ. મ. વગેરે હતાં. પૂછતાં તેમણે કહ્યું કે પ્રાય: ભગવાનનગરના ટેકરે છે. ટેકરે પહોંચ્યો. આ યુવાન કદી સાધુને મળ્યો નથી. છતાં અંતઃસ્ફરણાને કારણે કેટલો ભગીરથ પુરુષાર્થ કર્યો ! પૂછતાં પૂછતાં પહેલીવાર પાલીતાણા પહોંચ્યો. પછી પણ દૈવી પ્રેરણાથી સાધુ મહાત્માને મળવાનો સંકલ્પ કર્યો. ઘણાંને પૂછવા છતાં સમાચાર મળતા નથી. | જૈન આદર્શ પ્રસંગો-૬ કિ [૨૪૯]
