________________
૪૧
અપરાધભાવવાળી વાતે અમને આચાર્ય રજનીશે લખેલ વાતની યાદ અપાવી.
એક ભાઈ એમના મિત્રને કહેતા હતા કે હું ખૂબ પરેશાન રહું છું. માનસિક રીતે ચોરી કરું, જૂઠું બોલું તો તરત મનમાં ખૂબજ કષ્ટ થાય છે. પછી એ મિત્રે એમને એક મનોચિકિત્સક પાસે સારવાર લેવરાવી અને બે એક વર્ષમાં તો એમની પરેશાની સંપૂર્ણ બંધ થઈ ગઈ.
શું કર્યું મનોચિકિત્સકે ? ચોરી-જૂઠ બંધ થઈ ગયાં ?
ના, ચાલુ જ છે. પણ હવે પહેલાંની જેમ અમને પીડા થતી નથી, જૂઠ-ચોરી વગેરે કોઠે પડી ગયું છે. જાણે કે પ્રકૃતિનો જ એક ભાગ બની ગયો છે.
વ્યવહાર તો એમ જ ચાલે, એમ માનીને એ મનમાં સમાધાન મેળવે છે. ચોરી-જૂઠ લહેરથી ચાલ્યા કરે છે. પૈસા મળ્યા કરે છે. દાન આપે છે. પ્રતિષ્ઠા પણ મળે જ છે. પછી પીડા ક્યાં રહી ?
આમ અપરાધ ચાલુ રાખી અપરાધ ભાવની માનસિક યાતનામાંથી મુક્તિ મેળવવાની વાત એક છેડાની છે તો બીજો છેડો, નિર્દોષ અપરાધ કરીને નિરપરાધી લોકો અપરાધભાવથી પીડાતા લોકોનો પણ છે.
ગુંદી આશ્રમથી ગુંદી ગામમાં આવવા જવા માટે વચ્ચે રેલવે સ્ટેશન ઓળંગીને જ જવું પડે એમ છે. સ્ટેશન વટાવવા સીડી નથી. રેલવે ફાટક સ્ટેશનથી બબ્બે ફર્લીંગ દૂર આવેલાં છે.
એક પણ અપવાદ સિવાય આખું ગામ અને આખો આશ્રમ નિયમ વિરુદ્ધ રેલવે સ્ટેશનમાંથી જ પસાર થાય છે. એ તો ઠીક પણ એકેય વ્યક્તિ પ્લેટફોર્મ પાસ લેતી નથી.
૪૫ વર્ષ પહેલાં પંચવદનભાઈ નામના યુવાન રેલવે માસ્તર હતા, આશ્રમ સાથે મૈત્રી બંધાઈ ગઈ, નીતિ અનીતિના વ્યવહા૨ની વાતોમાં એમણે આ નિયમ અને વાસ્તવિક્તા કહી બતાવી. હસતાં હસતાં કહ્યું : “નિયમ મુજબ તો કેસ કરી શકું. પણ વ્યવહારુ બનવું પડે ને ?”
આ જાણ્યા પછી અમે પણ વ્યવહારુ જ બન્યા છીએ અને એ જ રીતે આજે પણ રેલવે સ્ટેશનનો ઉપયોગ કરીએ છીએ.
એવો જ એક દાખલો મિત્રે આપ્યો. અવારનવાર પ્રવાસ કરવાનો થાય. રેલવેમાં રિઝર્વેશન કરાવતાં સમય જાય, રિક્ષા કે બસભાડુ થાય. અને છતાં ટિકિટ મળશે જ એનું નક્કી નહિ. હવે એ ઝંઝટથી મુક્ત બન્યો છું. એજન્ટને સરવિસ ચાર્જની રકમ પહોંચ મેળવીને આપું છું. અચૂક ટિકિટ ઘેર બેઠાં મળી જાય છે. જાણું
અનુભવની આંખે
