________________
જોતાં જ આશ્ચર્યચકિત થઈ ત્યાં મારાથી બેલી જવાયું “અમિના! તું ક્યાંથી ?”
કેમ ? હું તમને મળવા આવી છું.” અમિનાએ થાકેલી હોવા છતાં સિમત સાથે જવાબ આપ્યો.
આટલે દૂર? એકાએક” હું બેલી ઊઠયો. મને કાંઈ જ સમજ પડી નહિ. જુઓ. રાસના ખેડૂતો રઝળી પડ્યા છે.” અમિનાએ કહ્યું. “ઉપર આભ અને નીચે ધરતી સિવાય તેમને કોઈ આશરો નથી. ઢોર, ઢાંખર ઘરવખરી, જરજમીન, જે કાંઈ હતું તે બધું તેઓ ખોઈ બેઠા છે. પાણીના મૂલે બધું હરાજ થઈ ગયું તે જોઈ બાપુને આમા કકળી ઉઠડ્યો છે. તેઓ કહે છે તળાવની પાળે કાંઈ પણ આશ્રય વિના આ ખેડૂતો જિંદગી ગુજારે અને આપણે આશ્રમવાસી તે નિરાંતે જોયા કરીએ ? તમે આશ્રમના પુરુષે જેલમાં છે. બાપુ રામના ખેડૂતોનાં દુઃખમાં ભળવા આશ્રમની બહેનની કૂચ કાઢવા માંગે છે. આશ્રમ વિખેરી નાખવા માગે છે. હું પણ કૂચમાં મારું નામ નોંધાવવા માગું છું, બાપુ પાસે નામ નોંધાવવા ગઈ હતી. પણ બાપુ કહે, “કુરેશીની પરવાનગી લીધી ?” મેં કહ્યું તે ના નહિ પડે.” તો બાપુ કહે એમ ના ચાલે, જ, ૨જા લઈ આવ” એટલે આવી.
અમિનાનું મેટું જોતો રહી ગયે. શું તે અમદાવાદથી અહીં વીસાપુર આવી ? જગલમાં વસાવેલી જેલ પર આવી? મારા આશ્ચર્યનો પાર ન રહ્યો. અને અમે
