________________
જોડાઈ શકાય નહિ.” બાપુએ કહ્યું. અમિનાએ તરત કહ્યું: તો મને કુરેશી પાસે જવાની રજા આપે – હું લડતમાં જોડાવાની. હું કુરેશીની રજા લાવવાની.”
બાપુ કહેઃ “તે જા, રજા લઈ આવ.”
હું તે વખતે વીસાપુરની જેલમાં હતો. અમદાવાદથી મુંબઈ અને પૂના થઈ વિસાપુર પહોંચાય. અમિનાએ વીસાપુર ઊપડવાનો નિર્ણય કર્યો. મુસાફરીઓની બધી હાડમારીઓ વેઠવા તે નીકળી પડી. રસોડામાં ક્યારેક ઉંદરડી ભાળી જાય તે “ય બાપ” કહી દૂર ભાગે તે અમિના આજે દેશભક્તિમાં તરબોળ બની પિતાના પતિની પરવાનગી લેવા વિસાપુરના પંથે ઊપડી.
સવાર વીતી જવા આવી હતી. બપોરનો તડકે માથે પડી રહ્યો હતો. હમણાં જ બગીચાના ખાડા ખેદી, જેલનું સવારનું ભોજન આરોગી આરામ લેવાની તૈયારીમાં અમે કેદીઓ હતા. તેવામાં જ્યાં નામના બદલે નંબરથી કેદીનો પિછાન થાય છે તે રીતે મુલાકાત માટે મારે નંબર પોકારા. હું તો આભો જ બની ગયો. દૂર દૂર આવા જંગલમાં મારી મુલાકાત ! કોણ હશે? એ જાતના તર્ક કરતાં જેના માટે ચોકીદાર જોઈએ એવા કેદીઓની દેખભાળ નીચે વિસાપુર જેલ તરફ મેં પ્રયાણ કર્યું. મુલાકાતના ઓરડે પહોંચી જેલસાહેબને પૂછતાછ કરતાં તેઓ કહે, “તમારા પત્ની અમિના છે.” ક્ષણભર હું તે સાચું છે એમ માની શક્યો નહિ. આવનાર વ્યક્તિ પણ મને જુદા વેશે
