________________
૧૪
સુવાસ સમાજમાં પ્રસરી ગઈ હતી. એથી ધોલેરાની ગોવર્ધનનાથ અને દ્વારકાધીશની હવેલીના ટ્રસ્ટીઓએ બંને હવેલીઓને વહીવટ કરવામાં નાનચંદભાઈની સેવાની માગણી કરી. જેની શોધ ચાલતી હતી તે સામે આવીને મળ્યું. એટલે એમાં ઈશ્વરનો અનુગ્રહ માનીને નાનચંદભાઈએ હવેલીના વહીવટને ઈશ્વર સેવાનું કામ માની સ્વીકાર કર્યો. આમ ભાવસત્ય એટલે અંતઃકરણની શુદ્ધિની પ્રાપ્તિ પછી, કરણસત્ય એટલે સત્યવાદી વ્યવહારની પ્રાપ્તિ સ્વાભાવિક ક્રમે નાનચંદભાઈને થઈ. હવેલીના વહીવટને પ્રભુકૃપા માની તેની વ્યવસ્થા કરવાનું નાનચંદભાઈએ સ્વીકાર્યું.
પ્રભુ પ્રાપ્તિનાં સાધને નાનચંદભાઈએ બંને હવેલીનો વહીવટ સંભાળ્યો. તેની પાછળ પગાર મેળવવાનો હેતુ ગૌણ હતે. એટલે કેટલું વેતન મળે છે તેની લેશ પણ ચિંતા વિના જીવનનિર્વાહ જેટલું લઈ રાતદિવસ મંદિરના કામમાં જ રત રહેતા. વહીવટ ઉપરાંત મંદિરમાં સત્સંગ મળે, સુવાચન મળે તેમ જ ભજન કીર્તન અને કથાદિ કહી એમણે મંદિરની આંતરકાયાને ભક્તિરસે રસી દીધી. અને સાચા અર્થમાં હવેલીના ટ્રસ્ટી બની ગયા. સાથોસાથ આંતર શત્રુઓથી અંતઃકરણ શુદ્ધ કરવા સતત પ્રયત્નશીલ હતા. અહંકાર વિકારનું વિસર્જન થાય તો જ પ્રભુના ચરણશરણમાં સમાઈ જવાની શક્તિ આવે તેમ માની શરીર
