________________
૩. ભગવદ્ જીવનની વાટે
નાનચંદભાઈ એ લગભગ સત્તર વર્ષની વયે વાસણમાં દુકાન નાંખી. તે વયે બીજા યુવાનની જેમ એ પણ પિસા કમાવા ને ધનવાન થવા ઝંખતા હતા. એટલે ન્યાયનીતિનો લાંબો વિચાર કર્યા વિના બીજ વેપારી જે રીતે કમાય છે તે રીતે વેપારમાં રળી લેવા માંગતા હતા. સ્વભાવ મળતાવડે એટલે સંબંધ ખૂબ વધતા. ગામડામાં સત્સંગને અભાવ હતો અને અણસમજુ લોકે સાથે પનારો પડ્યો. એમાંથી ચા બીડીનું વ્યસન વળગ્યું. બીજા યુવાનની જેમ કપડાં લત્તાં કે ખાનપાનમાં મજા માણવી પણ એમને ગમતી હતી. પરંતુ વેપારમાં તે ઘરનો ખર્ચ ઉપાડવા જેટલી કમાણે માંડ થતી.
જાગ રે જાગ ! સંવત ૧૯૮૦માં પિતાશ્રીનો સ્વર્ગવાસ થયે. નાનાચંદભાઈ લગભગ વીસ વર્ષના થયા. જુવાની રળવામાં વ્યતીત થતી હતી. જીવનધન અમનચમનમાં વેડફાતું હતું. સમરતબાએ એક વાર સમજાવીને કહ્યું : “નાનુ, ભાગવત તો સાંભળ ! આમ રખડશે શું વળશે ?” માનવદેહ મળ્યો છે તે ભગવાનને મહિમા જાણી લેવો. બાએ જગાડવા અને નાનચંદભાઈ એ ભાગવત કથા સાંભળવાની મનોમન
