________________
૧૭૭
અલબત્ત મારા જેવા એક સામાન્ય માણુસના ચિંતનમાં ભૂલ ન હેાય એમ નથી અને તેમ છતાં મારા પૂરતું મને જે વખતે જે સાચું લાગે તે જ મારે કરવું જોઈએ એમ હું માનું છું; ભલે પછી એમાં હું એકલે જ હેાં. મતલખ મારે સહુ પ્રથમ મને સાચું લાગે તેને જ વફાદાર રહેવું જોઈએ.
ખૂબ જ ચિંતન અને મનેામ થન પછી અને નિકટ રહેલાં સ્વજ્રને!, ગુરુજને સાથે વિચાર-વિનિમય કર્યા બાદ પણ મને મારા સંકલ્પમાં કરશે ફેરફાર કરવાનું ઉચિત જણાતું નથી અને અગાઉની નહેરાત મુજબ આગળ વધવા સિવાય મારી સમક્ષ બીજો ક્રાઈ વિકલ્પ નથી એમ નમ્રતાપૂર્વક કહેવાનું જરૂરી લાગે છે.
આમ કહેવામાં સ્વજને, મહાનુભાવે પ્રત્યે કે તેમની દલીલે પ્રત્યે સહેજ પણ અનાદરના ભાવ નથી જ. પૂરા આદર સાથે, એના પર વિચાર કરીને જ આ ાહેરાત કરું છું. વહાલાં સ્વજને
જ્ઞાનચંદ્રજી નામની વ્યક્તિના દેહ આ જગતમાં રહે કે જાય એની કશી કિંમત નથી, એની એવી કાઈ હૈસિયત પણ નથી, સવાલ ભારતીય સંરકૃતિનું જે પ્રાણતત્ત્વ છે, તેમાં ગાયનું જે મૂલ્ય છે તે મૂલ્યની રક્ષાના છે. આ મૂલ્ય સાચવવા સારુ મારા જેવા માટે તપેામય પ્રાર્થના દ્વારા પ્રાણુનું બલિદાન આપવું અનિવા` બન્યું છે—એમ મને સ્પષ્ટ સમજ્યું છે.
આજનું જગત વિજ્ઞાન અને ટેકનેલાજીમાં એટલું બધું આગળ વધ્યું છે અને જે ઝડપથી આગળ વધી રહ્યું છે તેનાં સંભવિત પરિણામેના ખ્યાલ કરતાં લાગે છે કે મારીને જીવા' જીવા અને જીવવા દ્યો' કે ‘જિવાડીને જીવા' એ ધાં જ સૂત્રા પાછળ ધકેલાઈ ગયાં છે. હવે ભરીને જિવાડા' સૂત્રને અમલ જ કારગત બની શકે તેમ છે. આમ મરીને જિવાડવા'ના યુગમાં માનવાત આવીને ઊભી છે. ધનાપ્રખના, સત્તાલાલસા, અને પદપ્રતિષ્ઠાની આંધળી દોટમાં
