________________
તા. ૪-૧૯૫૧ : રોજા
ધંધૂકાથી નીકળી રોજકા આવ્યા. અંતર પાંચ માઈલ હશે. ઉતારો ધર્મશાળામાં રાખ્યો. રાત્રે જાહેર સભા થઈ. તા. પ-૭-૧૫૧ : ભડિયાદ
રોજકાથી સવારને અલિયાસર આવ્યા અંતર છ માઈલ હશે અહીં ગામ નથી પણ ઘણાં ગામ વચ્ચેનું એક મધ્યસ્થ સ્થળ છે. અહીં લોબોર્ડની ધર્મશાળા, સુંદર તળાવ અને મંદિર છે. કૂવો પણ છે. બપોરે અહીં રોકાયા. ઘોલેરા તથા ભડિયાદના લોકો અહીં આવ્યા હતા. સાંજના નીકળી ભડિયાદ આવ્યા. અહીં ચાતુર્માસ હતું એટલે માનવ મહેરામણ સ્વાગત માટે ઊમટ્યો હતો ગામમાં પ્રવેશ વખતે પ્રથમ વિદ્યાર્થીઓએ સ્વાગત કર્યું. પછી બહેનોએ સ્વાગત કર્યું. પછી હરિજનોએ લાલવાવટાથી અને ભંગી લોકોએ ઢોલ વગાડીને સ્વાગત કર્યું પછી નાગરિકોએ સ્વાગત કર્યું. સરઘસ આગળ વધતું ગયું તેમ લોકો આવતા ગયા ધૂન ભજન ગવાતાં હતાં. મુકામે આવ્યા પછી ચોકમાં જાહેર સભા થઈ. મહારાજશ્રીએ ગામલોકોના સ્વાગતથી ખૂબ સંતોષ વ્યક્ત કર્યો અને ચાલુયુગના પ્રશ્નોની સમીક્ષા કરી સૌ વિખરાયા.
રાત્રિસભામાં પ્રવચન કરતાં મહારાજશ્રીએ જણાવ્યું કે ઈસુખ્રિસ્ત કહ્યું છે કે તમને ડાબા ગાલે કોઈ તમાચો મારે તો તારે જમણો ગાલ ધરી દેવો, કારણ કે ગુસ્સાથી ગુસ્સો મટતો નથી પણ વધે છે. આપણા સમાજમાં આવું જ બને છે. આપણે ગુણાકાર કરતા હોઈએ છીએ. બાદબાકી કરતા નથી. બાદબાકી એવી કરીએ છીએ કે આપણને ફાવતી વાત આવે. પિતા મૃત્યુ પામે ત્યારે પુત્રને બોલાવીને કહે છે કે ફલાણા જોડે વેર લેજે આમ આપણે બધા દુઃખી થઈએ છીએ. શાસ્ત્રમાં કહ્યું સત્યવદ, ધર્મ ચર, સત્ય બોલવાની વસ્તુ અને ધર્મ આચરવાની વસ્તુ છે.
ધર્મ આચરણમાં કેવી રીતે આવે તેની એક સત્ય ઘટના કહેતાં તેમણે જણાવ્યું : બાઈ થાનગઢની નામ ભૂરી તે સાસરે ગઈ પણ ત્યાં સાસુ એવી મળી કે રોજ તકરાર થાય. સાસુ વહુને રોજ ગાળો બોલે. વહુના પિતાને અને માતાને ભાંડે પણ પછી તે એના ભાઈને કહેવા લાગી એટલે વહુથી ૨૦
સાધુતાની પગદંડી
