________________
તા. ૨૩,૨૪-૨-૧૯૫૩ : માળિયામીયાણાંના
ભાગરવાથી નીકળી મીયાણાંના માળિયા આવ્યા. સાથે બંને અમલદારો અને બીજા ભાઈઓ હતા. સૌરાષ્ટ્રનું છેલ્લું ગામ છે. બાજુમાં કચ્છની સરહદ શરૂ થાય છે. મચ્છુ નદી અહીંથી થોડે દૂર જઈને રણમાં ફેલાય જાય છે. નદીમાં એક બંધ બાંધેલો હોવાથી પાણી સારું ટકે છે.
અહીં વસ્તી ૮૦ ટકા મીંયાણા લોકોની છે.પણ લોકો પડછંદ હોય છે. માથે મોટું ફાળિયું બાંધે છે. દાઢી રાખે છે બહેને મોટા ઘરનો ઘાઘરો અને ઓઢણું ઓઢે છે. લોકો ચોરી, લૂંટફાટનો ધંધો પણ કરે એમ સાંભળ્યું છે. કુલ વસ્તી આ લોકોની સાત હજારની છે.
રાત્રે જાહેરસભા થઈ. સભામાં અમલદારો અને ડિ.એસ.પી મીરચંદાની પણ આવ્યા હતા. જિલ્લા પંચાયત અધિકારી જનકભાઈ પણ
હતા.
આજે મીંયાણા ભાઈઓનું સંમેલન હતું. ચારેય ગામના લોકો આવ્યા હતા. સભામાં કામ દ્વારા રોજી મળે, મીઠાનો ઉદ્યોગ વધે અને ખેતી સારી થાય તેની વિચારણા થઈ હતી.
મીંયાણા આગેવાનોએ કહ્યું કે અમને રોજી આપો તો જ કેળવણી આપી શકાય અમારે અહીં સંસ્કાર આપવા સામાન્ય માણસનું કામ નથી. પણ સંતબાલજી જેવા મહાપુરુષ એકાદ બે વરસ રહે તો જ થાય. તો જ અમારું શોષણ અટકે.
વજુભાઈ શાહે મહારાજશ્રીનો પરિચય આપી પ્રાસંગિક કહ્યું હતું. તેમણે કહ્યું સૌરાષ્ટ્રના અઢી હજાર ગામને એકડો ભણવા નિશાળ નથી. પણ અહીં નિશાળ હોવા છતાં કર્જ કરીને સંસ્કાર કેંદ્ર ખોલ્યું છે તેમાં તમે લાભ લેજો. ૯ વીઘા ભૂદાન મળ્યું. તા. ૨૫-૨-૧૫૩ : મોઠીબાર
માળિયાથી નીકળી મોટીબરાર થઈ નાની બરાર આવ્યા. અંતર અઢી માઈલ. ઉતારો નિશાળમાં રાખ્યો. ગામે સ્વાગત કર્યું. અહીં ૧૭ વીઘા ભૂદાન મળ્યું.
માળિયાના એક ઘાંચીભાઈ જમીન આપવા માટે બે ત્રણ વખત
૧૪૪
સાધુતાની પગદંડી
