________________
જય થાઓ એવો જય બોલતા ધ્યાન રાખવાની જરૂર છે કે આપણે કોને ટેકો આપીએ છીએ, બોલીએ છીએ. વૈરી ભાવના જેવું આચરણ આચરીએ છીએ આસુરી ભાવના જેવું આપણે એ ભાવનાને ટેકો આપ્યાં કર્યો છે. હવે આપણે ઉર્ધ્વભાવમાં જવું છે. આજ સુધી હું ઊંઘી રહ્યો છું. હે, પ્રભુ મારા જીવનમાં અણુએ અણુમાં તારું જ નામ પ્રગટો. અમે અમારું સ્વરૂપ ભૂલ્યાં તે પાછું મળે. આપણે ધૂન ગવડાવી જઈએ છીએ પણ એ શબ્દો આવે ત્યારે આ વિચાર આવવો જોઈએ. હું તારો સહારો લઉં છું. તું બળવાન છે. હું નિર્બળ છું. મારું અજ્ઞાન છે. હું રોગી છું. તો મને જ્ઞાન મળે. આરોગ્ય મળે. એવું હે પ્રભુ કરો ! આપ નિર્મળ છો, પ્રકાશ કરનારા છો, અમે તમારા બાળક છીએ તો અંધારામાંથી હે પ્રભુ, પ્રકાશમાં લઈ જાઓ. હે પ્રભુ, તમારા જેવી દશા અમારી થાય, એવું કરો પ્રાર્થના રોજ કરીએ છીએ. પણ એ પ્રાર્થના એવી થાય કે, આપણું હૃદય રડી પડે. એનાં ચરણોમાં કાયા ઢળી પડે. ભૂલોનો પશ્ચાત્તાપ થાય. સૂતી વખતે આવું ચિંતન કરવું જોઈએ. છ મહિના આ દવા લો. દર્દ ના મટે તો કહેજો. (પ્રવચનમાંથી)
એક પ્રવચનમાં સંતબાલજીએ જણાવ્યું કે, સ્વરાજ્ય આવ્યા પછી ગુનાહીત વૃત્તિઓ બહુ દેખાય છે. પોલીસને માર મારવાની સત્તા નથી. હાજરી પુરાવવાની બંધી થઈ ઘણા ઠેકાણે હાજરી પુરાવવાની પ્રથા હતી. એટલે ચોરી ચપાટી બંધ થઈ ગઈ. એટલું જ નહિ. જેલમાં એવી સગવડ થઈ ગઈ કે, રજા લઈને ઘેર ચાલી જવાય. બીડી પીવાની જરૂર લાગે તો પણ અપાય. મતલબ કે, શારીરિક સજા રહી જ નહિ. માત્ર સમાજથી દૂર રખાય છે. આ કઈ જાતની રીત ? અદાલતમાં કદાચ કેસ જાય તો પણ ભાગ્યે જ સજા થાય છે !
શાળામાં જોઈએ તો મારવાનું બંધ થયું. લોકો ફરિયાદ કરે છે, કશું ભણાવતા જ નથી. ટ્યુશન રાખીને આમદાની મેળવે છે. કોઈ કહે તો જવાબ મળે. વિદ્યાર્થીઓ વિફરે તો ઘરે જવું ભારે થઈ પડે. એવી ગુંડાગીરી કરે છે. ઘરમાં જોઈએ તો હવે સાસુનું નથી ચાલતું વહુ કહે, બેસો બેસો તમને શું ખબર પડે? છોકરાં બાપનું માનતા નથી. ગાડીમાં જોઈએ તો ખુદાબક્ષોની સાધુતાની પગદંડી
૧૦૩
