________________
રહીને જોયું તો દૂરથી પુષ્કળ વરસાદ પડતો લાગતો હતો. હમણાં જ અહીં તૂટી પડશે. અને મહારાજશ્રીનાં સાંજના પારણાં થશે. એવી આશાએ મીરાંબહેન અને સૌ આનંદથી કૂદવા લાગ્યાં પણ આશા નિષ્ફળ ગઈ. ઊલટું પવનથી આકાશ ચોખ્ખું થઈ ગયું. તા. ૯-૭-૧૯૫૨
આજે મહારાજશ્રીનું પારણું હતું. પણ માથું દુઃખતું હતું. થોડીવાર પછી એક સારી ઊલટી થઈ ગઈ.
આજે ચાચરિયાના કેટલાક ખેડૂતો આવેલા. એમને તગાવીની બાજરીની જરૂર હતી, પણ દુકાનદારને ગઈકાલના ધસારાને લીધે રાત્રે મોડા સુધી કામ ચાલેલું. એટલે બીજે દિવસે આવવા કહેલું. એટલે એ લોકો મહારાજશ્રી પાસે આવ્યા. આ ઉપરથી મનુભાઈને બોલાવી બાજરી અપાવી. તા. ૧૦-૧૫ર
આજે ગોધાવટાના કેટલાક ખેડૂતો આવ્યા. તેમણે કહ્યું, અમારા બળદની તગાવી મંજૂર થઈ છે. અને ગ્રાન્ટ પણ આવી છે. તે વહેલી મળે તે માટે ભલામણની જરૂર છે. તે એમને લખી આપી.
મહારાજશ્રી ગરીબોનું કામ કરે એટલે અનેક જાતના માણસો મદદ લેવા આવે. બે ભરવાડ આવ્યા. તેમને પૂછ્યું, ક્યાંથી આવ્યા છો ? કેમ આવ્યા છો ? તો કહે પીપળીયાના છીએ; ગુજરાતમાંથી ઢોર લઈને આવીએ છીએ. મેં પૂછ્યું, કેટલાં ઢોર છે ? તો કહે સીત્તેરેક છે. ત્રણ દિવસથી ભૂખ્યાં છીએ. અમે પણ ખાધું નથી. તો કંઈક ઘાસની મદદ અપાવો. એમની દયાભરી સ્થિતિ જોઈ અને કહ્યું કેટલું ઘાસ લેવું છે? અમે રૂપિયે આઠ આના આપીશું. અમે ઘાસ અપાવવા નીકળ્યા. રસ્તામાં ભરવાડ કહે ઢોર આગળ ચાલ્યાં ગયાં છે. એટલે અમને પૈસા આપી દો. અમને લાગ્યું કે આ એમની લુચ્ચાઈ હતી.
બીજી લુચ્ચાઈ એ જાણવા મળી છે, જે ભાઈ પાસે ઘાસ અપાવવાનું હતું. તેમને પૂછ્યું; કે તમારી પાસે ઘાસ કેટલું છે ? તેણે કહ્યું એક ગાંસડી છે. એટલે હું ચમક્યો. ગાંસડી ક્યાંથી આવી ? તો જણાયું કે એ ભાઈને
સાધુતાની પગદંડી
