________________
આવો આવો ઊડીએ પંખીડાં પ્રેમની પાંખે રે,
ચા તે ઊંચા આકાશમાં વિલસે જ્યાં જ્યોતિના લોક રે.” એ મધુર ગીત ગાયું સૌએ ગંભીરતાથી તે ઝીલ્યું. પછી તેઓશ્રીએ માતાઓએ જે પ્રેમભાવ બતાવ્યો છે અને વાત્સલ્ય રેડ્યું છે તેનો ઉલ્લેખ કરી તેમને નમસ્કાર કર્યા અને ચાલવાની તૈયારી કરી પણ બહેનો ખસતાં નહોતાં. તેમને છૂટા પડવું ગમતું નહોતું.
અવસર આજનો મીઠડો રે કાલ કોણે દીઠી છે ?” એ ભજન તેઓ ગાઈ રહ્યાં હતાં. વળી મહારાજશ્રી તેમની પાસે ગયા અને હસતાં હસતાં “સૌ શાંતિમાં રહેજો.' કહીને પાછા વળ્યા. કેટલાંક વૃદ્ધ માતાજીઓને તો દુઃખનો પાર નહોતો. એક માજી તો ખૂબ રડ્યાં. તેઓ બોલ્યાં આપને તો ઘણાં માજી અને લોકો મળશે પણ અમારા માટે તો આપ એક જ હતા. તે
આવો ઊંડીએ આવો ઓ ! આવો ઓ ! ઊડીએ,
પંખીડાં પ્રેમની પાંખે રે, આવો ઓ ! ઊંચા તે ઊંચા આકાશમાં, વિલસે જ્યાં જયોતિના લોકરે, મેરુગિરિશો અડોલડો ગિરિવર ફૂટનો થાક રે, ... આવો ઓ ! સરિતા ને કંડ સોહામણાં, ઝીલતાં હર્ષ અમાપ રે, નંદનવનશી વાટિકા, દિવ્ય કુંજોના કલાપ રે,.. આવો ઓ ! મોટો મહેરામણ મીઠડો, અમીરસ ઉદાર અથાગ રે, પેલે રે પાર વટાવતાં, ખંડમંડલ સોહાગ રે... આવો ઓ ! દેહ છતાંય વિદેહની અભુત ભૂમિકાનો આંક રે, ગગન ગિરફ્રંગ રંગીલું, ફરકંતુ પેલું પતાક રે ... આવો ઓ ! આંબીને અંબર થંભતું અંતિમ એ જ વિરામ રે, સત્યમુદા' પ્રભુ સંગમાં, રંગ અભંગ આરામ રે...આવો ઓ !
સંતબાલ (આ ગીત ચાતુર્માસ પૂરા કર્યા પછી વિહાર કરતાં વિદાય આપવા આવેલ જનમેદનીને તેઓ સ્વયં ગાઈને ઝીલાવતા. આવો અવસર માત્ર વરસમાં એક જ વાર આવતો. મુનિશ્રી “સત્યમુદા'ના નામથી કાવ્ય રચતા.)
૫૮
સાધુતાની પગદંડી
