________________
विशेषे करीने आर्षप्राकृतमां देखाय छे. केटलेक स्थळे चतुर्थीना एकवचनमां 'आई' प्रत्ययवाळु रूप पण मळे छः वहाइ ( वधाय). 'आय' 'आए' अने 'आइ' ए प्रणेमां खास कशी विषमता नथी. 'आई' प्रत्ययवाळु रूप बहु प्रचलित नथी तेथी ज ते ऊपरनां रूपोमां जणाव्यं नथी. केटलेक स्थळे 'आए' ने बदले 'आते' प्रत्यय पण वपरायेलो के एथी 'वीराए' नी पेठे 'वीराते' रूप पण आर्ष प्राकृतमा वपरायेलुं छे. प्राकृतभाषामां चतुर्थी विभक्ति खास जुदी नथी पण ते षष्ठी विभक्तिमा समाइ गयेली छे तेथी ते बन्ने विभक्तिनां रूपो एक सरखां थाय छे.
प्रथमानां अने द्वितीयानां तथा संबोधननां रूपो एकबीजामां भळी गयेलां छे माटे ज ते सरखां जेवां जणाय छे.
तृतीयाना अने पंचमीना बहुवचनमां पण तेवी ज मेळसेळ थइ गई छे एथी ज 'वीरेहि' तृतीयांत पण के भने पंचम्यंत पण छे. लोकभाषामां तृतीया अने पंचमीना अर्थमा विशेष भेद नथी तेम संस्कृतमां पण तृतीयाना अर्थमां पंचमी वपराय छे.
"हिंतो' अने 'सुतो' प्रत्ययवाळां रूपोनो उपयोग अधिक नथी जणातो.
'वीरा' रूप पंचम्यंत छे पण कोइ काळे ए, पंचमीनो अर्थ जणाघवा असमर्थ नीवडयु लागे छे तेथी ज एने मूळ अंग मानी, 'ओ' 'उ' वगेरे प्रत्ययो३४ लगाडी तेनां जुदा
३४ पंचम्यर्थसूचक सं० 'तस्' नुं प्राकृत 'तो' थाय छे. 'ओ' 'उ' प्रत्ययोनी उत्पत्ति ए 'तो' मांथी ज करी शकाय एम छे. 'वीरतो' 'वीराओं' 'वीराउ'. पाछला बे रूपोमां 'तू' उच्चारण कमी थतां 'र नो 'अ' दीर्घ थइ गयो छे. 'वीरत्तो' रूपनो संबंध पण 'वीरतो' साथे ज छे.
-
