________________
( ૫ )
વાથી તેણે પાતાની સ્ત્રીને ૩પકા આપ્યા કે, વ્યસની માણુસને ઉતાવળથી શિખામણ લાગતી નથી, તેને તે રફતે રફતે સમજાવવે છે. પછી નગરમાં શેાધ કરતાં સિદ્ધને જૈન મુનિઓને ઉપાશ્રયે ગયેલા જાણીને શુભંકર શેડ ત્યાં આવી તેને પાછા ઘેર આવવા માટે સમજાવવા લાગ્યા; ત્યારે સિધ્ધે કહ્યું કે, હું પિતાજી! હવે તે! મારૂં મન વૈરાગ્યયુક્ત થયું છે. અને તેથી હું તે! જૈન દિક્ષા લઇશ. વળી મારી માતાનું વચન ! મને આ સંસાર સાગરથી તારનારૂં ક્યું છે તેથી હું તેના પણ મહાન ઉપકાર માનું છું.” સાંભળી શુભકર શેઠે તેને કશુ કે, પુત્ર! તું ઘેર આવી તારી ઇચ્છા પ્રમાણે વરત, તું અમેને એકના એકજ પુત્ર છે, અને તેથી અમારે સર્વ આધાર તારાપર છે, એવી રીતે શુભંકર શેઠે ઘણું સમજાવ્યા છતાં પણ તેણે માન્યું નહીં; અને ઉલટી પોતાના પિતાને તેણે નમ્રતાપૂર્વક અરજ કરી કે, હું પિતાજી! તમા ખુશી થઇ કહે! કે, તે મને દીક્ષા આપે; પછી એવી રીતના તે સિદ્ધુના આગ્રહ હોઈ શુભકરે પણ તેમ કરવાની આના આપવાથી આચાર્ય મહારાજે તેમનું સિદ્ધર નામ પાડીને તેમને દીક્ષા આપી. પછી ગુરૂ મહારાજે સિંહરિજીને પોતાના ગચ્છનુ વર્ણન કરી પતાવ્યું કે, વે મહા પ્રભાવિક શ્રીવસ્વામિજી મહારાજ યેલા ઇં; તેમના શિષ્ય શ્રીવન્સેનસૂરિજીના નાગેન્દ્ર, નિવૃત્તિ, ચંદ્ર, અને વિદ્યાધર નામના શિષ્યા થયા; તે નિવૃત્તિના ગચ્છમાં મહા બુદ્ધિવાન શ્રીક઼ાચાર્ય થયા છે, અને તેમના શિષ્ય જે ગગ ઋષિ, તે હું તારા દીક્ષા ગુરૂ છું. અનુક્રમેં શ્રીસિરિજી મહારાજ સર્વ શાસ્ત્રામાં પારગામી થયા; ત્યારબાદ તેમણે ધ દાસગણીજીએ રચેલી ઉપદેશમાળાપર મોટી ટીકા રચી; તથા ઉપમિતિભવ પ્રપંચકથા નામના અતિ અદ્ભૂત ગ્રંથ રચ્યો. ઍક દહાડો શ્રી સિદ્ધસૃષ્ટિએ ગુરુ મહારાજને વિનંતી કરી કે, હે ભગવન! હવે મને ખાધાના પ્રમાણ શાસ્રા જોવાની ઇચ્છા થાય છે; માટે તેમની પાસે જઈ હું તેમનાં શાસ્ત્રોના પણ અભ્યાસ કરૂં. તે સાંભળી ગર્ગઋષિએ કહ્યુ કે, તે લોકો એવા તો પ્રપચી છે કે, હેત્વાભાસોથી માણસાના હૃદયને પીગળાવી નાખે છે, અને તેથી તને તેએથી કંઇક પણ અનથ થશે, એમ મને ભાસ થાય છે; વળી આસમયે નિમિત્તથી પણ એમ જણાય છે કે, તું તારાં ઉપાર્જન કરેલાં પુણ્યાને ત્યાં જઈ નાશ કરીશ. તે છતાં પણ જો તને ત્યાંજવાનીજ ઉત્કંઠા હોય તે આ અમારૂં રજોહરણનુ અમેને પાછું સમર્પણ કર? અને પાછું તારે ત્યાંથી એક વખત પણ મારી પાસે આવવું એવું તુ મને વચન આપ. તે સાંભળી સિદ્ધસૂરિજીએ