________________
૧૨૧
સામ્યશતક
ચરચત
વિષય તજે સો સબ તજે, પાતક દોષ વિતાન; જલધિ તરત નવ ક્યું તરે, ટિની ગંગ સમાન? ૬૦ ચાટે નિજ લાલા મિલિત, શુષ્ક હાડ જ્યું શ્વાન; તેમેં રાચે વિષયમેં, જડ નિજ રુચિ અનુમાન, ૬૧ ભૂષન બહુત બનાવતેં, ચંદન દેહ; વંચત આપહી આપકું, જડ! ધિર પુદ્ગલ નેહ. ૬૨ દુર્દમનકે જય કિયે, ઇન્દ્રિય જન સુખ હોત; તાતેં મનજય કરનકું, કરો વિચાર-ઉદ્યોત. ૬૩ વિષયામકી સીમમેં, ઇચ્છાચારી ચરંત; જિન-આણા અંકુશ ધિર, મનગજ વશ કરો સંત. ૬૪ એક ભાવમન પૌનકો, જૂઠ કહે ગ્રંથકાર; યાતેં પવનહિ અધિક, હોત ચિત્તકો ચાર. ૬૫ જામેં રાચે તાહિમેં, વિરચે કરિ ચિત્ત ચાર; ઇષ્ટ અનિષ્ટ ન વિષયકો, યૂં નિશ્ચય નિરધાર. ૬૬ રાગ-દ્વેષનેં બંધ;
કેવલ તામેં કર્મકો, ૫૨મેં નિજ અભિમાન ધરિ, ક્યા ફિરત? હો અંધ! ૬૭ જેસે લલના લલિતમેં, ભાવ ધરતુ હે સાર; તેસે મૈત્રી પ્રમુખમેં, ચિત્ત ધરિ કરિ સુવિચાર. ૬૮ બાહિર બહુરી કહા ફિરે? આપહિમેં હિત દેખ; મૃગતૃષ્ણા સમવિષયકો, સુખ સબ જાતિ ઉવેખ. ૬૯ પ્રિય અપ્રિય વ્યવહાર નિજ, રુચિરસ સાચો નાહિ; અંગજ વલ્લભ સુત ભો, યૂકાદિક નહિ કાહિ. ૭૦ હોવત સુખ નૃપ શંકું, નોબત સુનત સમાન; ઇંક ભોગે ઇંક નાહિ સો, બઢ્યો ચિત્ત અભિમાન. ૭૧
•
