________________
ને મારે ચેલા? એ સારું લાગે ? જો જો, આ કેવી પ્રીતિ છે ! કેવી સમજણ છે ! એમણે ખાનગીમાં બૂટેરાયજી મ. ને કીધું કે
સાહેબ ! મોટા ભાઈને એક પણ ચેલો નહિ ને મને ચેલા થાય એ કેવું લાગે !” સાહેબ કહે, “ઐસા હૈ? જાવ, અભી જો દીક્ષાર્થી આવે તો મૂલચંદકા ચેલા બનાના.” બસ, આ રીતે એમણે સાધુઓ વધારવા માંડ્યા.
એકવાર આમ જ એક વીસેક વરસના છોકરાને દીક્ષા લેવી છે, પણ ઘેરથી રજા નથી મળતી. ઘરે ત્રાસ આપે. અત્યારે જેને ઓનર કિલિંગ કહે છે એ પ્રકારનો ત્રાસ! છોકરો દીક્ષાની વાત કરે તો મારે, પીડે, કનડે, હેરાન કરે. આ સંજોગોમાં કોઈક બે ચાર જણે ભાગીને દીક્ષા લઈ લીધી. એટલે અમદાવાદના સંઘમાં ઊહાપોહ થઈ ગયો કે આ તો કાંઈ સાધુ કહેવાય ? આવી રીતે ભગાડીને દીક્ષા અપાતી હશે કાંઈ ? આ સાધુઓનો બહિષ્કાર કરો !
તે વખતે પ્રેમાભાઈ નગરશેઠ હતા. એમને વિનંતિ થઈ કે સંઘ ભેગો કરો, આ વાતનો નિવેડો લાવો ! અને આખો સંઘ ભેગો થયો. શેને માટે ? તો દીક્ષા રોકવા માટે. પણ મજાની વાત એ હતી કે એ સંઘમાં રત્નવિજયજી, બૂટેરાયજી વગેરે બધા સાધુઓને પણ નોતરું આપેલું. બધા ભેગા થાય તો જ સંઘ ગણાય ને ? બધાને ભેગા કર્યા.
મહારાજજીને વાત કરી કે આ રીતે ભગાડીને તમે દીક્ષા આપો છો તે બરાબર નથી. આ ન ચાલે. બંધ કરો.
મૂળચંદજીએ કીધું કે “બરાબર છે. સંઘ જે આજ્ઞા કરે તે મારે શિરોમાન્ય છે. આ સંઘ છે અને એને હું ઉત્થાપીશ નહિ, પણ મારે થોડીક રજૂઆત કરવી છે, તમે કહો તો કરું.” સંઘે હા કહી. એટલે તેમણે કહ્યું : “અહીંયા ૨૫-૩૦ સાધુઓ બેઠા છે.
