________________
બન્નેએ ગુરુભગવંતની આજ્ઞા શિરોધાર્ય કરી, અને પહેલે જ ધડાકે ૩ સાધુઓને દીક્ષા આપી. ૧૯૧૨માં પોતે આ માર્ગે આવ્યા, ને ૧૯૧૩માં ૩ ને દીક્ષા આપી. ૧૯૧૫માં પાલીતાણા પધાર્યા. ત્યાં એક બનાવ બન્યો. આ બધા મૂળ પંજાબી સાધુ. અમારી જેવા નહિ કે અર્ધો કપ દૂધ પીએ ને ઝાડા થઈ જાય ! આપણે બધા માયકાંગલા. પેલા તો અસ્સલ પંજાબી. તમારા જેવા ૨૫ સામે આવ્યા હોય અને તેઓ એક ધક્કો મારે તો એ ૨૫ ખડી પડે ! આવી તાકાતવાળા એ લોકો. શુદ્ધ ક્ષત્રિય. અને તમે અમારો લોટ જોયો છે કોઈ દહાડો ? મોટી તરપણીને લોટ કહેવાય. લાકડાનો હોય. આજે ઘણા સાધુઓ ઘડાને બદલે લોટ વાપરે છે. એટલો મોટો લોટ ભરીને દૂધ એક ઘૂંટડે ગટગટાવી જાય તેવા તે મજબૂત સાધુઓ. પણ કાયમ એકાસણાં કરે, ખૂટેરાયજી. ક્યારેક સાધુ વહોરવા જાય, તો ક્યારેક પોતે પણ જાય.
અમારા મહારાજજી નંદનસૂરિ મહારાજ અમને કહેતાં કે “તેઓ અમદાવાદમાં બિરાજમાન હોય ત્યારે રતનપોળમાં નગરશેઠની હવેલી હતી ત્યાં વહોરવા જાય. હવે મહારાજજીને ખબર નહિ કે આ જે વહોરાવે છે તે હેમાભાઈ શેઠનાં શેઠાણી છે, ઘરવાળાં છે. એમને કાંઈ જ લેવાદેવા નહિ. કામવાળી વહોરાવે કે શેઠાણી, ને કઢી વહોરાવે કે દૂધપાક – કોઈ ફરક ન પડે. દૂધપાકને કઢી કહે, ને કઢીને દૂધપાક સમજી લે. માત્ર પાત્રામાં લેતાં પહેલાં જોઈ લેતા કે ૪૨ દોષ તો લાગતા નથી ને? નિર્દોષ છે ને? પછી જ વહોરે.
રોટલી, શાક, કઢી તથા જે પણ લેવાનું હોય તે એક જ પાત્રામાં લઈ લેતા, અને ઉપાશ્રયે જઈને એ બધું એકબીજા સાથે ભેળવી એકરસ કરીને એક જ પાત્રમાં એકાસણું કરી લેવાનું. કોઈ જ ફરિયાદ નહિ કરવાની. ક્યારેક દૂધ મળે, કદીક દાળ
27
