________________
એમાં જે સામાચારી બતાડી છે, એ સામાચારી તો ક્યાંય જોવા નથી મળતી, પાલનમાં – એપ્લીકેશનમાં. કોઈક આમ કરે છે, કોઈક તેમ કરે છે. બધે ફરક જોવા મળે છે, આપણે શું કરવું?
છેવટે, દોઢેક વરસના મનોમંથન પછી તેઓ અમદાવાદ આવ્યા. ત્યાં બે સાધુ ભગવંત હતા, સૌભાગ્યવિજયજી અને મણિવિજયજી. નામ સાંભળ્યું છે ને ? મણિવિજયજી દાદા. જાવ ડહેલાના ઉપાશ્રયે, ત્યાં એમની છબી છે, જોઈ આવજો. વિદ્યાશાળા એ શું છે? એ જુદો ઉપાશ્રય નહોતો. નામ શું છે? વિદ્યાશાળા. જેમ કે તમે અહીં સંઘ ચલાવો છો, અને બાજુમાં એક મકાન છે તેમાં તમે પાઠશાળા ચલાવો છો. એનું નામ તમે સામાયિકશાળા, વિદ્યાશાળા, પાઠશાળા એવું કાંઈ આપ્યું. હવે કાળાંતરે સંઘમાં તડ પડે અને સ્થાન જુદાં થાય. એવું અહીં થયું છે. વિદ્યાશાળા એ ડહેલાના ઉપાશ્રયની પાઠશાળા હતી. અસલમાં બાપજી મહારાજ પણ ડહેલાના ઉપાશ્રયના જ હતા. મણિવિજય દાદાના શિષ્ય. કાળાંતરે વિભાજન થયું અને બે ઉપાશ્રય સામસામા જુદા થયા. બાકી એ સ્વતંત્ર ઉપાશ્રય હતો જ નહિ. વિદ્યાશાળાએ શ્રાવકો પોસહ કરતા. કેટલા શ્રાવકો પૌષધ કરે ? તો ચૌદશે ૫૦૦ થી ૬૦૦ શ્રાવકો પોસહ કરે. બહેનોની વાત નથી કરતો; એ તો બહેનોના ઉપાશ્રયે જાય; આ તો ફક્ત શ્રાવકોની વાત કરું છું. સવારના પહોરમાં ૫૦૦ જણા પૌષધ લેતાં હોય ત્યાં કેવો માહોલ બનતો હશે? અહીં તો આપણે તરત જ રેકોર્ડબ્રેકની વાતો ચાલુ થઈ જાય કે અમારી નિશ્રામાં ૫૦૦ જણાએ પોસા કર્યા!
બે મુખ્ય શ્રાવકો હતા : સુબાજી રવચંદ જેચંદ અને ઝવેરી છોટાલાલ લલ્લુભાઈ. “સુબાજી' એ બિરૂદ હતું. આવા શ્રાવકો પૌષધ લઈ નીચે કટાસણું પાથરી બેસે; આખો દહાડો ક્રિયા હોય, અને બપોરના ત્રણ કલાક છોટાભાઈ ઝવેરી હાથમાં
24
