________________
બૂટેરાયજી મહારાજ તો એટલા તલપાપડ થઈ ગયા કે ક્યારે ગુજરાત પહોંચીએ ! એ ગયા કેસરિયાજી - સંઘ સાથે. ત્યાં ગુજરાતના ઈલોલ ગામેથી એક સંઘ આવેલો. ઈલોલ ઈડર પાસેનું એક ગામ છે. ત્યાં એક શેઠ : બેચરદાસ માનચંદ. તેમણે ઈલોલથી કેસરિયાજીનો સંઘ કાઢેલો. પેલો સંઘ ત્યાંથી આવ્યો, ને આ સંઘ અહીંથી ગયો. એ બેચરભાઈને મહારાજશ્રી મળ્યા. પરિચય થયો. વાત જાણતાં બેચરભાઈએ કીધું કે “મારી સાથે ચાલો અમદાવાદ. ત્યાં તમને સંવેગી સાધુ મળશે”. પધાર્યા - અમદાવાદ,
અમદાવાદ આવીને સીધા હઠીભાઈની વાડીમાં ગયા, ત્યાં મુકામ કર્યો. પોતે બે જ ઠાણા આવ્યા હતા. મૂળચંદજીને અજમેરથી નાગોરના રસ્તે મોકલ્યા છે. પોતે કેસરિયાજી થઈને આવ્યા છે. નગરશેઠ હેમાભાઈને ખબર પડી કે પંજાબથી બે સાધુઓ આવ્યા છે. તરત પોતે ત્યાં પહોંચ્યા. શહેરમાં પધારવાની વિનંતિ કરી. હઠીભાઈની વાડી તે વખતે ગામની બહાર. બહારની વાડી જ કહેવાય છે ને ! શહેરની-દરવાજાની બહારની વાડી. દરવાજા બહારનો વિસ્તાર જંગલ જેવો. બાવન જિનાલય કદી શહેરની વચમાં ન બંધાય, એવી મર્યાદા. બાવન જિનાલય હમેશાં નગરની બહાર જ બંધાય. આ પણ નગરની બહાર જ હતું. હવે નગર વસી ગયું એ જુદી વાત છે. હવે તો અડાલજ સુધી અમદાવાદ ફેલાઈ ગયું છે. પહેલાં તો નેમિસૂરિ મહારાજ તબિયતને અંગે જાસુદબાઈ સેનેટોરિયમમાં મહિનો મહિનો રહેતા હતા. અમદાવાદથી એ ગિરધરનગર કેટલું દૂર હતું ! જંગલમાં ગણાતું. આજે એ અમદાવાદનું સેન્ટર થઈ ગયું.
શેઠ એમને વિહાર કરાવીને શહેરમાં લઈ ગયા, ત્યાં ઉજમફોઈની ધર્મશાળામાં તેઓ બિરાજમાન થયા. તે વખતે
21
