________________
યતિ એટલે ગાદીપતિ. શ્રીપૂજ્ય એટલે આચાર્ય. આચાર્ય શ્રીપૂજ્ય જ થાય. કોઈ ભવિતવ્યતાના યોગે સંયમપાલનમાં થોડીક શિથિલતા પ્રવેશી, અને આચાર-વિચારમાં આપણને પ્રશ્નો થાય એવી પરિસ્થિતિ સર્જાઈ. પણ હતા જ્ઞાની. આખોય ગચ્છ એમના તાબામાં, એમની આજ્ઞામાં, સકલ સંઘ એમની નિશ્રામાં. એ આજ્ઞા કરે એ જ થાય. એ આજ્ઞા કરે કે આ સાધુને તમારે વંદન નહિ કરવાનું, તો એ સાધુ ભૂખ્યો મરે; એને ગોચરી પણ ન મળે ! એ કહે કે તમારે અહીં અમુક ક્ષેત્રમાં ચોમાસું નહિ કરવાનું, પછી હું કરું તો તે સંઘ મને રાખે નહિ, મને સ્થાન ન મળે. આવો એક જબરદસ્ત પ્રભાવ અને પરંપરા.
પણ કેટલાક મહાપુરુષોને મનની અંદર એમ થયું કે ભલે શ્રીપૂજ્યની આજ્ઞામાં આપણે વર્તીએ, પણ આપણે શુદ્ધ સંયમ કેમ ન પાળી શકીએ ? એમની આજ્ઞા ન છોડીએ એ બરાબર છે. ત્યાં ગુરુપરંપરા છે, પાટપરંપરા છે, આપણે એમની આજ્ઞા પાળીએ એનો વાંધો નથી, પણ આપણે શુદ્ધ ચારિત્ર પાળવું હોય તો કેમ ન પાળી શકીએ?
અને વિજયસિંહસૂરિ મહારાજે આ વાત જોઈ. તેઓ હતા પટ્ટધર, અત્યંત ક્રિયારુચિવાળા. જ્ઞાની તો ખરા જ. તો જ પટ્ટધર બનાવ્યા હોય. ચારિત્રના ખપી. એમના શિષ્ય પંન્યાસ સત્યવિજયજી હતા. વાત એવી છે કે સત્યવિજયજીને આચાર્યપદવી લેવાનો આગ્રહ કરવામાં આવ્યો. દેવસૂરિ મહારાજે, સિહસૂરિ મહારાજે કહ્યું કે તમે આચાર્ય થાઓ. ત્યારે સત્યવિજયજીએ કીધું કે મને પદવીમાં રસ નથી. મને ક્રિયામાં રસ છે. મને સંયમના પાલનમાં રસ છે.
અને એમનો વધતો જતો સંવેગ, વૈરાગ્ય, ચારિત્રપાલનની જબરદસ્ત ધખના, એ બધું જોઈને સિંહસૂરિ મહારાજે
