________________
આપણે બધાંને સમાવવા નથી માંગતાં, બધાંને ગળી જવા માંગીએ છીએ. સાગર નદીઓને પોતાનામાં સમાવે છે, આગ જે મળે એને ભરખી જાય છે. મહાન કોણ ગણાય? જરા વિચારી જોજો.
મને યાદ આવે છે અમારા મોટા સાહેબ શ્રીવિજયસૂર્યોદયસૂરિજી મહારાજ સાહેબ. અમે તગડી (ધંધુકા નજીક) હતા. થોડાક દિવસની સ્થિરતા હતી. પાસેના એક શહેરમાં મોટો દીક્ષામહોત્સવ હતો. ત્યાંના સંઘની ઇચ્છા હતી કે મોટા સાહેબ એ મહોત્સવમાં નિશ્રાપ્રદાન કરે. સંઘ તગડી વિનંતિ કરવા આવ્યો. જઈ શકાય એવી તમામ અનુકૂળતાઓ હોવા છતાં મોટા સાહેબે પ્રેમપૂર્વક આવી શકવાની અશક્યતા દર્શાવી. અને સંઘને વિદાય કર્યો.
અમને બધાને બહુ મન હતું કે મોટા સાહેબ હા પાડે. દીક્ષા જોવાની ઇચ્છા તો ખરી જ. પણ મુખ્ય ભાવના એ કે આટલી દીક્ષા જો મોટા સાહેબના હાથે થાય તો કેવું રૂડું ! અમે બધા ભેગા મળીને એમને ચોંટી જ પડ્યા. બહુ જીદ કરી ત્યારે એમણે સમજાવ્યું કે “જુઓ ભાઈ ! ત્યાં જે સાધુની પ્રેરણાથી આ મહોત્સવ થઈ રહ્યો છે એ સાધુ મારા કરતાં પર્યાયમાં નાના છે. હવે જો હું ત્યાં જઉં તો મહોત્સવ મારી નિશ્રામાં ગણાય, એની નહિ. અને તો આવા મહોત્સવ માટે થઈને જે જશ એને મળવો જોઈએ, તે મને મળે. અને મને એવી રીતે કોઈનું પડાવી લેવાનું ગમતું નથી.” આ બોલતી વખતે મોટા સાહેબના ચહેરા પર સચ્ચાઈની જે આભા ઝળહળતી હતી તે આજે પણ મને બરાબર યાદ છે. ક્યાંક વાંચ્યું હતું - સંતોના ચહેરા પર આભા હોય છે અને સંતપણાના દાવેદારોના ચહેરા પર આભાસ.
