________________
આવી યશસ્વી પરંપરામાં સિદ્ધર્ષિ દીક્ષિત બન્યા. ચારિત્રાચાર, તપાચારનું વિશુદ્ધ પાલન કરવા સાથે ખૂબ ખૂબ અભ્યાસ કરે છે. જ્ઞાનાવરણીય કર્મના વિશિષ્ટ ક્ષયોપશમને કારણે બહુ જ ઝડપથી શાસ્ત્રાભ્યાસ સિદ્ધ કરે છે. અમારા જેવા જે અભ્યાસ દશ-બાર વર્ષે માંડ કરી શકીએ તે અભ્યાસ સિદ્ધર્ષિ બે-ત્રણ વર્ષમાં જ કરી લે છે. હવે તેમને બૌદ્ધદર્શનના ગ્રંથોનો અભ્યાસ કરવાની લગની લાગી છે. તેઓ જાણે છે કે તેના અભ્યાસ માટે બહાર જવું પડે. મનોમન નક્કી કર્યું કે ભણવું જ છે. તેથી ગુરુભગવંત પાસે બહાર ભણવા જવાની અનુમતિ માંગે છે.
જોજો, ભવિતવ્યતાની રમત હવે શરૂ થાય છે.
ગુરુ ન જવા માટે સમજાવે છે, તું ખૂબ ભણ્યો. ભણવામાં સંતોષ કરવો યોગ્ય ન ગણાય, છતાં કહ્યું કે ત્યાં જવાનું રહેવા દે. ત્યાં હેત્વાભાસાદિ વિતષ્ઠાની આટાપાટાની રમતો થતી રહે છે. ક્યાંક ફસાઈ જવાય, માટે ન જવામાં લાભ છે.
સિદ્ધર્ષિ માનતા નથી. જવાની ઇચ્છા છોડતા નથી. ગુરુભગવંત તુરંત ઋતોપયોગ મૂકે છે અને તેમને ભવિષ્યમાં થનારી દુર્દશા દેખાય છે. કાલનો કોહીનૂર, હોનહાર સાધુ, જિનશાસનનો રખેવાળ, એવા પ્રિય શિષ્યને ગુમાવવો પડશે. આવું જાણ્યા પછી કયા ગુરુ મોકલવા તૈયાર થાય ? મનમાં અપાર વેદના છે, હૈયામાં વલોપાત છે, કેમ કરીને મન માનતું નથી.
ભાઈ, ગુરુની “હા-ના પાછળના ગર્ભિત આશયો - પરિણામો માત્ર ગુરુ જ જાણતા હોય છે. અબુધ એવા આપણે સમજણ વિના ગુરુવચનની ઉપરવટ જઈ જીવનમાં ઘણીવાર નુકસાની સામે ચાલીને વહોરી લઈએ છીએ.
