________________
વાતમાં તેમની સલાહ લેવાવા લાગી. સાથે જ, રાજદરબારે આવવા માટે પાલખી-ગજરાજ વગેરેની પણ સગવડ કરવામાં આવી, તેના ફળ સ્વરૂપે તેઓ ક્રિયા-ધર્મકરણીમાં શિથિલ થઈ ગયા. શિષ્યપરિવારમાં અભિમાનની વૃદ્ધિ થઈ ગઈ. શ્રાવકોને પૌષધશાળામાં પ્રવેશ જ નહોતો મળતો. આ બધાને લીધે તેમનો અપયશ ફેલાયો અને વાત લોકો દ્વારા વૃદ્ધવાદીસૂરિજી સુધી પહોંચી. એટલે ગુરુમહારાજ વેશ બદલી કર્મારપુર પધાર્યા. પાલખીમાં બેસી રાજસભામાં જતા સિદ્ધસેનને જોયા. સામે જઈને કહે – “આપ મહાવિદ્વાનું છો. મારે થોડા પ્રશ્નો છે તેનાં સમાધાન આપો.' તેમણે કહ્યું – “પૂછો.” ગુરુભગવંત કહે – આ ગાથા મને સમજાતી નથી, તેનો અર્થ કરી આપો –
अणहुल्लियफुल्ल म तोडहु, मण आरामा म मोडहु । मणकुसुमेहिं अच्चि निरंजणु, हिंडह कांइ वणेण वणु ॥
અપભ્રંશ ભાષામાં કહેવાયેલી ગાથાનો અર્થ સિદ્ધસેનમુનિએ ઘણો વિચાર્યો પણ કંઈ બેઠો નહિ. એટલે એમણે કહ્યું – “તમે બીજો પ્રશ્ન પૂછો. આનો અર્થ હું પછી કહીશ' ગુરુ કહે – “પણ આનો અર્થ બેસે તો જ બીજો પ્રશ્ન પૂછાય' તેમણે ફરી ઘણી મથામણ કરી છતાં ન બેઠો, તેથી કહે – “તો આપ જ આ ગાથાનો અર્થ કહો' ગુરુભગવત્તે અર્થ કહ્યો –
“(રાજસમ્માનના ગર્વની લાકડીથી) આયુષ્યરૂપી અણખીલેલું પુષ્પ તોડ નહિ, મૂલગુણ-ઉત્તરગુણોના બગીચાને ઉજાડી ન નાખ, ક્ષમા-નમ્રતાદિ માનસિક પુષ્પો વડે વિતરાગની પૂજા કર, મોહવનમાં એક સ્થાનથી બીજા સ્થાને શા માટે ભમ્યા કરે છે?”
આ સાંભળી સિદ્ધસેનને થયું – “નક્કી આ વાણી મારા ગુરુભગવત્ત સિવાય કોઈની ન હોય; ધારીને જોયું અને ઓળખી ગયા કે આ ગુરુભગવન્ત જ છે. તરત કૂદકો મારી
24
