________________
-
-
सुधा टीका स्था०६ २०५४ अवयने षड्डिधप्रायश्चित्तनिरूपणम् ७३९ भङ्गो भवति । ततः स्वोक्त्यपलापने द्वितीयमपि तस्य मृषावादविरमणव्रतभङ्गो भवति । प्रायश्चित्तपस्तारस्तु पूर्ववदेवेति ॥ २॥
साम्प्रतमदत्तादानस्य वैशिष्टयमाश्रित्य प्राहगाथा-जा फुसइ भाणमेगो, बिइओ अण्णत्व लहुए ताव ।
लखूण णीइ इयरो, तदिस्स इमं कुणइ कोई ॥ १ ॥ छाया---यावत् स्पृशति भाण्डमेको, द्वितीयोऽन्यत्र लड्डुकाँस्तावत् ।
लब्ध्वा (णीइ) गच्छति इतरः तद् दृष्ट्वा इदं करोति कोऽपि ॥१॥ अयमर्थ--गुरुणा प्रेषितौं द्वौ साधू भिक्षाचर्यार्थ गतौ । तत्र एकेन भिक्षा लब्धा गृहीता च । स यावद् भाण्ड-पात्रं स्पृशति-भिक्षाधान्यां स्थापयति तावत् द्वितीयेन ज्येष्ठेन साधुना समीपस्थगृहे लड्डुका लब्धाः । तत्र इतरः कोऽपि स क्षुल्लक इत्यर्थः, तान् लड्डुफान् दृष्ट्वा इद-वक्ष्यमाणं करोति भिक्षाचाँतो निवृत्य है, इस तरह वह अपने मृषावाद विरमण व्रतका भङ्ग कर्ता हो जाता है, यहां प्रायश्चित्त प्रस्तार पूर्वकी तरहसे समझ लेना चाहिये ॥२॥ अब सूत्रकार अदत्तादान की विशिष्टताको लेकर “जा फुसह" इत्यादि गाथा द्वारा प्रायश्चित्त प्रस्तारका कथन करते हैं
"जा फुसइ भागमेगो" इत्यादि।
इस गाथाका भावार्थ ऐसा है-गुरुने दो साधुओंको मिक्षाचर्याके लिये भेजा इनमें एकको भिक्षाका योग मिल गया सो उसने भिक्षा लेली और बह जब तक मिक्षाके पात्रको भिक्षाधानीमें रखने लगा कि इतनेहीमें द्वितीय ज्येष्ठ साधुको वहींके किसी पासके घरमें मोदक मिल गये तब उस क्षुल्लकने लड्डुओंको देखकर ऐसा विचार किया ભંગ કર્તા બને છે. અહીં પણ પ્રાયશ્ચિત્ત પ્રસ્તાર પૂર્વોક્ત પ્રકારને જ સમજ | ૨ |
वे सूत्र॥२ महत्तहाननी विशिष्टतानी अपेक्षा “जा फसड" ઈત્યાદિ ગાથા દ્વારા પ્રાયશ્ચિત્ત પ્રસ્તારનું કથન કરે છે–
“जा फुसइ भाणभेगो" त्याहि
આ ગાથાને ભાવાર્થ નીચે પ્રમાણે છે–ગુરુએ બે સાધુઓને ભિક્ષા. ચર્ચા માટે મેકલ્યા. તેમાંથી એકને ભિક્ષાને વેગ મળી ગયો. તેણે ભિક્ષા લઈ લીધી અને જે તે ભિક્ષાપાત્રને ઝોળીમાં મૂકવા જાય છે કે બીજે જયેષ્ઠ સાધુ પણ નજીકના કોઈ ઘરમાંથી લાડુ વહેરીને તેની પાસે આવી પહોંચે. તે લઘુ પર્યાયવાળા સાધુએ એ વિચાર કર્યો કે “આ રનિકે
श्री. स्थानांग सूत्र :०४