________________
DH
मूल :
आयरिय-परिच्चाई, पर-पासण्ड-से वए। गाणंगणिए दुब्भूए, पाव-समणि त्ति वुच्चई ।। १७ ।। आचार्य-परित्यागी, पर-पाषण्ड-सेवकः । गाणंगणिको दुर्भूतः, पापश्रमण इत्युच्यते ।। १७ ।।
संस्कृत :
मूल :
सयं गेहं परिचज्ज, परगेहंसि वावरे । निमित्तेण य ववहरई, पाव-समणि त्ति वुच्चई ।। १८ ।। स्वकं गेहं परित्यज्य, पर गेहे व्याप्रियते (व्यापृतः) । निमित्तेन च व्यवहरति, पापश्रमण इत्युच्यते ।। १८ ।।
संस्कृत
मूल :
सन्नाइ-पिण्डं जेमेइ, नेच्छई सामुदाणियं । गिहि-निसेज्जं च वाहेइ, पावसमणि त्ति वुच्चई ।। १६ ।। स्वजातिपिण्डं भक्ते. नेच्छति सामुदानिकम। गृहि-निषद्यां च वाहयति, पापश्रमण इत्युच्यते ।। १६ ।।
संस्कृत
मूल :
एयारिसे पंचकुसीलसंवुडे, रूवंधरे मुणिपवराण हेट्टिमे । अयंसि लोए विसमेव गरहिए, न से इहं नेव परत्थ लोए ।। २० ।। एतादृशः पंच-कुशीलसंवृतः, रूपंधरो मुनिप्रवराणामधस्तनः । अरिंमल्लोके विषमिव गर्हितः, न स इह नैव परत्र लोके ।। २० ।।
संस्कृत
मुल:
जे वज्जए एए सया उ दोसे, से सुब्बए होइ मुणीण मज्झे । अयंसि लोए अमयं व पूइए, आराहए लोगमिणं तहा परं ।। २१ ।।
ति बेमि। यो वर्जयत्येतान् सदा तु दोषान्, स सुव्रतो भवति मुनीनां मध्ये । अस्मिंल्लोकेऽमृतमिव पूजितः, आराधयति लोकमिमं तथा परम् ।।२१।।
इति ब्रवीमि।
संस्कृत:
३०४
उत्तराध्ययन सूत्र