________________
मूल:
अत्थं च धम्मं च वियाणमाणा, तुब्भे न वि कुप्पह भूइपन्ना । तुभं तु पाए सरणं उवेमो, समागया सव्वजणेण अम्हे ।। ३३ ।। अर्थं च धर्मं च विजानानाः, यूयं नापि कुप्यथ भूतिप्रज्ञाः। युष्माकं तु पादौ शरणमुपेमः, समागताः सर्वजनेन वयम् ।। ३३ ।।
संस्कृत :
मूल :
अच्चेमु ते महाभाग! न ते किंचि न अच्चिमो। भुंजाहि सालिमं करं, नाणावंजणसंजुयं ।। ३४ ।। अर्चयामस्त्वां महाभाग! न तव किंचिन्त्रार्चयामः। भुंक्ष्व शालिमयं कूरं, नानाव्यञ्जनसंयुतम् ।। ३४ ।।
संस्कृत :
मूल :
इमं च मे अत्थि पभूयमन्नं, तं भुंजसू अम्ह अणुग्गहट्ठा । बाढंति पडिच्छइ भत्तपाणं, मासस्स उ पारणए महप्पा ।। ३५ ।। इदं च मेऽस्ति प्रभूतमन्नं, तद् भुंश्वास्माकमनुग्रहार्थम्। बाढमिति प्रतीच्छति भक्तपानं, मासस्य त पारणके महात्मा ।। ३५ ।।
संस्कृत :
मूल :
तहियं गन्धोदयपुप्फवासं, दिव्या तहिं वसुहारा य वुट्ठा । पहयाओ दुन्दुहीओ सुरेहिं, आगासे अहो दाणं च घुटुं ।। ३६ ।। तत्र गंधोदकपुष्पवर्ष, दिव्या तत्र वसुधारा च वृष्टा । प्रहता दुन्दुभयः सुरैः, आकाशेऽहो दानं च घुष्टं ।। ३६ ।।
संस्कृत :
मूल:
सक्खं खु दीसइ तवोविसेसो, न दीसई जाइविसेस कोई । सोवागपुत्तं हरिएससाहुं, जस्सेरिसा इड्ढि महाणुभागा ।। ३७ ।। साक्षात् खलु दृश्यते तपोविशेषः, न दृश्यते जातिविशेषः कोऽपि । श्वपाकपुत्रं हरिकेशसाधु, यस्येदृशी ऋद्धिर्महानुभागा ।। ३७ ।।
संस्कृत :
२०६
उत्तराध्ययन सूत्र
