________________
अह पनरसहिं ठाणेहि, सुविणीए त्ति वुच्चई। नीयावत्ती अचवले, अमाई अकुऊहले ।। १० ।। अथ पंचदशभिः स्थानैः, सुविनीत इत्युच्यते। नीचवर्त्य चपलः, अमाय्य कुतू हलः ।। १० ।।
मूल:
अप्पं च अहिक्खिवइ, पबन्धं च न कुबई । मेत्तिज्जमाणो भयई, सुयं लडुं न मज्जई ।। ११ ।। अल्पं चाधिक्षिपति, प्रबन्धं च न करोति। मैत्रीयमाणो भजते, स श्रुतं लब्ध्वा न माद्यति ।। ११ ।।
संस्कृत :
मूल :
न य पावपरिक्खेवी, न य मित्तेसु कुप्पई। अप्पियस्सावि मित्तस्स, रहे कल्लाण भासई ।। १२ ।। न च पापपरिक्षेपी, न च मित्रेभ्यः कुप्यति । अप्रियस्यापि मित्रस्य, रहसि कल्याणं भाषते ।। १२ ।।
संस्कृत :
मूल :
कलहड मरवज्जिए, बुद्धे अभिजाइए। हिरिमं पडिसंलीणे, सुविणीए त्ति वुच्चई ।। १३ ।। कल हड म र वर्ज कः, बुद्धो ऽभिजाति कः । हीमान् प्रतिसंलीनः, सुविनीत इत्युच्यते ।। १३ ।।
संस्कृत :
१७८
उत्तराध्ययन सूत्र