________________
સાધનાનાં ચાર ચરણો
દાદા ગુરુદેવ પાસે એમનું ચિરપરિચિત સ્મિત હતું. તેમણે કહ્યું : સહેજ લાગેલું ખરું, હું રાત્રે બાર વાગ્યે ઊઠ્યો ત્યારે; પણ પછી જ્યાં સૂરિમંત્રની માળા ગણવા માંડ્યો; પછી મને ખબર જ નથી પડી કંઈ.
જાપની ક્ષણોમાં ભીતર ઊતરી ગયેલા એ મહાપુરુષને શરીરના સ્તર પર શું થઈ રહ્યું છે એનો ખ્યાલ પણ ક્યાંથી આવે ?
ઇર્ષા આવેને આવા મહાપુરુષોની ?
સાધકનો સંકલ્પ : હું કર્તા સ્વરૂપનો, હું ભોક્તા સ્વગુણનો. સંકલ્પની વાડ જો જોરદાર હોય તો પરમાં જવાશે નહિ.
સાધક પરમાં ક્યારે જતો રહે છે ?
એક સાધકે મને એક બીજા સાધકની વાત કરી; જે સાધનાના પ્રારંભકાળમાં જ રસ્તો ચૂકી ગયેલ. બહારની કોઈ વ્યવસ્થામાં એ ‘પડી’ ગયેલ. (કેટલું વાગ્યું હશે ? સાધના આખીય ચૂર-ચૂર થઈ જાયને ?)
મારો પ્રતિભાવ આવો હતો : આપણે પોતે માર્ગચ્યુત ન થઈએ એની ખાતરી બરોબર રખાવી જોઈએ.
મેં ઉમેર્યું : પેલો સાધક એટલા માટે પથચ્યુત થયો કે એણે સ્વના આનન્દને હસ્તગત નહોતો કર્યો. ભીતરથી આનન્દ / પરિપૂર્ણતા ન મળે તો માણસ એને બહારથી પૂરી કરવા ફાંફાં મારશે જ.
‘હું મારા સ્વરૂપનો ભોક્તા છું' આ સંકલ્પ સાધકને સ્વની દુનિયામાં પ્રવેશ અપાવશે.
સ્વની દુનિયા. શુદ્ધ ઉપયોગની દુનિયા. શુભથી તમે શરૂઆત કરી શકો. પણ શુભને ઘૂંટીને શુદ્ધ ઉપયોગમાં જવાનું છે.
સાધનાપથ
૪૫
