________________
૫૬ કર્મ-વિચાર ભાગ-૧
કંટાળીને ઘર તરફ ચાલ્યો, અર્થે રસ્તેથી પાછો વળ્યો.
“હવે તો આવ્યો હશે ?” એમ ધારી બીજી વાર મારા કાકાને ઘેર ગયો.
“ત્યારે, ઓટલા ઉપર વિમળાબહેન ઊભાં હતાં.” “મોટી બેન ! ક્યાં ગયો વિભુ ?”
“કકડેકકડા થઈ ગયેલા હૃદયને સાંધી સાંધીને મુશ્કેલીથી એટલા શબ્દો ઉચ્ચાર્યા. પછી તો બોલવાનું તો શું? પરંતુ શરીરનું તમામ સામર્થ્ય ખલાસ થઈ ગયું. હોઠ ફરકતા હતા, આંખોમાંથી આંસુ ટપકતાં હતાં.”
“કેમ ભાઈ ! શું છે ! વિભુ તો ફરવા ગયો છે. હમણાં આવશે.
તું આજ આમ કેમ છે? આમ આવતો.” એમ કહી મને સોડમાં લીધો.
“મારી સાઇકલ-” એટલું બોલતામાં તો હું મોટેથી રોઈ પડ્યો. “તારી સાઇકલ વિભુ લઈ ગયો છે ?”
“મારાથી જવાબનો એક શબ્દ ઉચ્ચારી શકાય તેમ હતું જ નહીં, તેથી હું તો રોતો જ રહ્યો.”
“આવ, આવ, ઘરમાં આવ.” કહી મને બેઠકમાં બેસાડ્યો, બહેને મને શાંત પાડવા પ્રયત્ન કર્યો, પરંતુ તે નકામો ગયો. કેટલીક વાર પછી હું શાંત થયો, થોડી વાર શાંતપણે બેસી રહ્યો.”
મોટી બેન ! ઓ મોટી બેન !! બારણું ઉઘાડો.” અવાજ સાંભળી, વિભુ જાણી, હું ઊભો થયો. મોટી બેને બારણું ખોલ્યું. ભાઈ સાહેબ તો લંગડાતા લંગડાતા, હસવાનો ડોળ કરતા કરતા, અંદર દાખલ થયા.
મારા મનમાં ફાળ પડી કે, “અરે ! પણ મારી નવી સાઇકલ ક્યાં ?”
“ભાઈ તો પગ પકડી ઓટલા ઉપર બેસી ગયા હતા. હું તેમની સામે આંખો ફાડી જોઈ રહ્યો હતો. તેવામાં બે મજૂરો આવ્યા, એકે સાઇકલ ઉપાડેલી હતી, ને બીજાએ આગલું પૈડું ઊંચકેલું હતું.”
મોટી બેને પૂછ્યું “વિભુ ! આ શું થયું?”
