________________
અધ્યવસાય : લાગણીઓ ૫૫
મહેનતને પરિણામે સાઇકલ પરમ દિવસે મળી.”
હં, પછી ?”
કાલે કેટલીક તૈયારી કરી, સાંજે ફરવા જવાનો હતો. પરંતુ મારા મામાને ત્યાં જમવાનું હોવાથી હોંશમાં ને હોંશમાં જમવા ગયો. ઝટપટ જમી ઉતાવળો ઉતાવળો ઘેર આવ્યો, કપડાં પહેરી સાઈકલ લેવા જાઉં, તેવામાં ત્યાં સાઈકલ જ ન મળે.”
હૃદયમાં એક આંચકો આવ્યો. પૂછપરછ કરતાં માલુમ પડ્યું કે“મારા કાકાનો દીકરો વિભુ સાઈકલ લઈ ફરવા ચાલ્યો ગયો છે.”
“મારા પહેલાં જ મારી સાઇકલ પર એ ફરવા ચાલ્યો ગયો? કેવો માણસ ? !”
મનમાં ક્રોધ ચડી આવ્યો, મોં ચડી ગયું. આંખમાં ઝળઝળિયાં આવ્યાં.”
એમને એમ ધંધવાતો શહેર બહાર કેટલાક છોકરાઓ સાઇકલ ફેરવતા હતા, ત્યાં ગયો. પરંતુ ન મળે વિભુ, કે ન મળે મારી સાઇકલ.”
“એ વખતે મારા મનની દશા કેવી થઈ ગઈ હતી ? તે હું જ કહી શકતો નથી. ઘણું રખડ્યો. બહુ તપાસ કરી. છતાં પત્તો જ ન મળ્યો. છેવટે ઘર તરફ રવાના થયો.”
“કેવી રીતે ? અને કયે રસ્તેથી હું ઘેર આવ્યો?” તેનું મને ભાન જ નહોતું, “રસ્તામાં શું થાય છે? કોણ જાય છે? આવે છે ?” એ વગેરે કંઈ પણ મારી ધૂનને લીધે હું જોઈ શક્યો જ નહિ.
ઘેર જઈ કપડાં આમતેમ ફેંકી દીધાં. મારો રૂઆબ અને પરિસ્થિતિ જોઈ, ઘરના કોઈ પણ માણસે મારી સાથે તે વખતે બોલવામાં સાર જોયો નહીં.
થોડી વાર સૂનમૂન-શૂન્ય મૌન બેસી રહ્યો. પછી આવેશમાં ને આવેશમાં એકાએક ઊભો થયો. મારા કાકાને ઘેર ગયો. ત્યાં પણ વિભુને ન જોયો. શેરીમાં પા એક કલાક આમ તેમ જુસ્સામાં ને જુસ્સામાં ઘૂમ્યો. પરંતુ, વિભુ તો ન જ આવ્યો.
