________________
તીર્થંકર પ્રભુની વાણી વહેવા માંડી ! જાણે વીણાના તાર ઝણઝણી ઊઠ્યા : પાયલના ઝંકાર એ ધ્વનિની આગળ કોઈ હિસાબમાં ન હતા. પાણીની શીતળતા એ વાણી આગળ પાંગળી હતી !
ઉજ્જયિનીપતિ રાજા નરવાહન ભરીસભામાં ઊભા થઈ ગયા. એમના મનમાં એક પ્રશ્ન ઘોળાતો હતો : મારી મુક્તિ ક્યારે ?
રાજા અલગારી આલમના આશક હતા. ભર્યાભાદર્યા રાજમાં પણ એમનાં રહેઠાણ કાદવમાં જેમ કમળ રહે, એવા હતાં. દિનરાત એમના મગજમાં એક જ પ્રશ્ન ઊઠતો : રે ! આ ભવપિંજરનાં બંધન ક્યારે તૂટશે ?
આવો મજેનો મેળાપ વળી ક્યાં મળવાનો હતો? પ્રાણીમાત્રને મનને અને સચરાચર-સૃષ્ટિને નિહાળનારું આવું કેવળજ્ઞાન વારંવાર ક્યાં ભેટવાનું હતું ! રાજાએ પોતાના મનની મથામણ પ્રભુની આગળ ખુલ્લી કરી ઃ પ્રભો ! મારી મુક્તિ ક્યારે ?
આખી ઉજ્જયિની પોતાના રાજાનો પ્રશ્ન સાંભળીને, એનો જવાબ જાણવા તલપી રહી ! ત્યાં તો ભગવાન સાગરે પ્રકાશ્યું ?
‘રાજન ! આ ભવપિંજરમાંથી મુક્તિ મેળવવી અને નીલાકાશમાં ઊડવું સહેલું છે, પણ આ પિંજરને પિંજર માનવું, આ બંધન છે, એવું હૈયાજ્ઞાન ઊગી નીકળવું એ જ અઘરી વાત છે ! આ ભવ તને બંધન ભાસ્યું છે, માટે તારી મુક્તિ અફર છે !'
‘અફર ? તો મુક્તિ ક્યારે પ્રભો ?’
રાજા પોતાની અફર મુક્તિ જાણીને રોમેરોમે નાચી ઊઠ્યો.
રાજન્ ! આગામી ચોવીશીના બાવીસમા તીર્થપતિ શ્રી નેમિનાથનું તીર્થ, તારા માટે તો સાચું તીર્થ બની જશે ! સંસારના સાગરથી પાર ઉતારે, એ તીર્થ ! શ્રી નેમિનાથ-પ્રભુના શાસનમાં તને જ્ઞાન થશે, તારું નિર્વાણ થશે અને આ અનંત બંધનમાંથી છૂટીને તું મુક્તિનો ઉલ્લાસ અનુભવી શકીશ !'
ગિરનારની ગૌરવગાથા ૮૭
