________________
શ્રમણીએ જોયુંઃ રથનેમિની આંખ ચોધારે રડી ઊઠી હતી. એ ધાર અંતરની કાળાશનું ધોવાણ બનવાનું ભાગ્ય પામી, એ બદલ શ્રમણી આનંદી ઊઠ્યાં.
શ્રમણ અને શ્રમણી બંનેની નજર ગુફા બહાર ગઈ. આકાશ નિરભ્ર બની ગયું હતું. ઊંચા-ઊંચા ગઢ ગિરનારના શિખરો સ્વચ્છ થઈ ગયાં હતાં. પ્રકાશ પાથરતાં સૂર્યકિરણોથી ગિરનારની ભૂખરી શિલાઓ, સૌંદર્યની એક અજબની કવિતા શી બનીને ઊભેલી જણાતી હતી. ભગવાન નેમનાથના પુનિત દર્શને લઈ જતી પગવાટ યાત્રીઓની અવરજવરથી પુનઃ સજીવન બની ગઈ હતી.
રથનેમિને બહારના વાતાવરણમાં પોતાના અંતરનું જ પ્રતિબિંબ ભાસ્યું. એક નારીએ આજે પોતાનો હાથ ઝાલ્યો હતો, ને વાસનાના વમળમાંથી પોતે ઊગરી ગયા હતા; એનો ઉપકાર સ્વીકારતાં એમનાથી બોલી જવાયું :
“કૂપ પડતા તુમે કર ઝાલી રાખિયો. ભવના ઊંડા કૂવામાં ઝંપલાવતાં મને હાથ ઝાલીને ઝાલનારી ઓ પવિત્રતા, આ પતિતને આશીર્વાદ આપો.'
ને મુનિ રથનેમિની આંખ આંસુભીની બની.
પવિત્રતાએ છેલ્લે છેલ્લે એટલું જ ઉચ્ચાર્યું : દેવરિયા મુનિવર, ધ્યાનમાં રહેજો.
પશ્ચાત્તાપ સાથે, પ્રાયશ્ચિત્તની ભાવનામાં મુનિ ચાલી નીકળ્યા, ભગવાન નેમનાથનાં દર્શન કાજે !
કર્તવ્ય અદા કર્યાની સુરખી સાથે, શ્રમણી રાજુલ પણ ચાલી નીકળ્યાં, જગપતિ નેમનાથની વંદના કાજે !
દૂર દૂર તીર્થકર શ્રી નેમનાથ પ્રભુ જ્યાં સમવસરણમાં વિરાજમાન હતા, એ ગિરિશિખર સાદ દઈ રહ્યું હતું.
૬૪
ગિરનારની ગૌરવગાથા
