________________
પોતાનું નામ સાંભળતાં જ શ્રમણીએ સન્નાટો અનુભવ્યો. એ સાદમાં વાત્સલ્ય નહોતું, વાસનાનો ધ્વનિ હતો. એ શ્રમણી વિચારવા લાગ્યાં : મુનિ રથનેમિ અહીં ક્યાંથી ! શું..?
ત્યાં તો મુનિનો મોરલો ફરી ટહુકી ઊઠ્યો :
તું ઢેલ ! હું મોર ! આષાઢના અહીં આલાપ છે. મેઘાડંબરે અહીં માલતીના માંડવા રચ્યા છે. મનને મહેકાવે એવી માળા, અહીં વર્ષાબિંદુએ ગૂંથી છે. આસોપાલવના તોરણ રૂપે અહીં વીજ ઝબૂકી રહી છે. સાધ્વી ! તું સુંદર છે. હું તને સુંદરી માનું છું. આવ... આમ આવ...!
શ્રમણીની આંખ આગળ હજી અદૂરનો જ ભૂતકાળ ખડો થઈ ગયો. એક વખતની પોતે રાજકુમારી ! શ્રી નેમકુમાર પોતાને પરણવા જાન જોડીને આવ્યા, પણ અબોલોની આલમનાં આંસુ એમણે જોયાં અને એમનો જાન બચાવવા પોતાની જાન એમણે પાછી વાળી. વર્ષભર એમણે દાન આપ્યું ને અંતે આ જ ગરવા ગઢ ગિરનાર ઉપર એઓ પ્રવ્રજિત બન્યા. વર્ષો પછી પોતે પણ એ જ પંથે ચાલી નીકળી. પોતાના દેવર રથનેમિએ પણ નેમિનાથનો સાથ કર્યો.
સિંહના સામર્થ્યથી સંયમપંથે સંચરેલા દેવરિયા મુનિ, સસલું બની જશે? સાધ્વી રાજુલ એક વાર તો કમકમાં અનુભવી રહ્યાં પણ બીજી જ પળે એમણે કહ્યું :
દેવરિયા મુનિવર ધ્યાનમાં રહેજો !”
મુનિ બોલ્યા : શું ધ્યાન ને શું ધારણા? સુંદરી! તું મને મુનિવર તરીકે ન નિહાળ ! આજે તારી આગળ હું એક વર રૂપે ખડો છું. “મુનિવર' આ મારો ભૂતકાળ હતો અને કદાચ ભવિષ્ય પણ હશે? પરંતુ આજે તો હું “વર'નો વર્તમાનકાળ ધરાવવા માંગું છું.
શ્રમણી મનોમન બોલ્યાં : તાળી બે હાથના મિલનનું નામ છે. માખણ ભલે સામે રહ્યું, પણ હું જ્યાં સુધી અગન ન બનું, ત્યાં સુધી ગિરનારની ગૌરવગાથા ૪ ૬૧
