________________
ગમે તેવા વિકટ ને વિરાટ સંયોગો સર્જાય, છતાં જે ન તો મૂંઝાય કે ન તો મૂરઝાય, પરંતુ એમાં પણ કર્તવ્યની કેડી કંડારે, એ ગીતાર્થ ! હવે તો જીવરક્ષાનો પ્રશ્ન હતો ! લીંડીમાંથી ઊભી થયેલી બકરીઓને પાળવી, એ હવે કર્તવ્ય બની જતું. પરમગીતાર્થ શ્રી યશોભદ્રસૂરિજીએ પોતાના શિષ્યને કહ્યું :
‘બળભદ્ર ! ભૂલ તો થઈ ગઈ. હવે તારે જ આનું ઉત્તરદાયિત્વ સ્વીકારવું પડશે. આ બકરીના ટોળાને લઈને તું કોઈ અજ્ઞાત પ્રદેશમાં રહેજે. આ તારા વેશ પર ગોવાળના વેશને ઢાંકણ બનાવજે. બસ, ગુપ્ત-દેશ અને ગુપ્તવેશ !’
મુનિ બળભદ્ર જીવ-રક્ષા કાજે ગુપ્તવેશ ધરીને ગુપ્ત દેશ ભણી ચાલ્યા ગયા ! દૂર દૂર ગિરિકંદરાઓમાં છુપાયેલી એક ગુફા એમણે શોધી કાઢી અને એના મેદાનમાં બે અલગ અલગ વાડાઓ ઊભા કર્યા : એક બકરાનાં રહેઠાણ કાજે, બીજો બકરીઓનાં રહેઠાણ કાજે ! જીવરક્ષા કરવાની હતી, પણ બીજાઓની જીવ-રક્ષા ભૂલીને નહિ. બનતાં સુધી તેઓ બકરીઓને સૂકું ઘાસ જ નીરતા. ગુફાની બહાર તેઓ ગોવાળ બની જતા, જ્યારે ગુફામાં સાધક બનીને પલાંઠી લગાવીને બેઠેલા તેઓ દેખાતા.
બસ, એકાંત હતું ! સાચા સંતનું દિલ જ્યાં ઓવારી જાય, એવું વાતાવરણ હતું. મુનિ બળભદ્રે બીજા પણ ઘણા ઘણા મંત્રો સિદ્ધ કર્યા !
આંખમાં મિલનનું અદમ્ય ઝંખન હતું ! કાખમાં એક મહત્ત્વનો સંદેશ હતો અને પગમાં હતો પાંખ-વેગ !
જૂનાગઢને છોડ્યાને આજે દિવસો વીતી ગયા હતા. તીર્થની રક્ષા કાજે, બળભદ્ર મુનિને તેડી લાવવાનું બીડું ઝડપનાર નવજવાન મુનિ બળભદ્રની ભાળ મેળવવા, ધરતીના કણ-કણ ખૂંદી વળ્યો હતો પણ ગિરિકંદરાઓમાં ઘૂમતા એ મુનિ ક્યાંથી મળે ?
૪૮ ગિરનારની ગૌરવગાથા
