________________
વળતી જ પળે પવનવેગી સાંઢણી પર સવાર થઈને જોધપુરના બદલે મેરુશાહ દિલ્હીના માર્ગે પોતાની સાંઢણી હંકારી ગયા !
8 8 5 જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૩
દિલ્હીનો દરબાર ઝવેરાતના ઝળકાટ જોવામાં મશગુલ હતો. બાદશાહ હુમાયુએ પોતાની જિંદગીમાં ન જોયું હોય, એવું તેજસ્વી એ ઝવેરાત હતું. એક આગંતુક વિનયાવનત બનીને કહી રહ્યો હતો : શહેનશાહ હુમાયુ ! આપના ઝનાનખાના માટે આ મામૂલી-ભેટ લઈને હું ઉપસ્થિત થયો છું. મને આપ નિરાશ નહિ જ કરો, એવો વિશ્વાસ છે. આપની દૃષ્ટિએ તો આ ઝવેરાતનું મૂલ્ય કદાચ કોડી જેટલુંય નહિ હોય, પણ મારા જીવનની તો આ કમાણી છે. આપ આને સ્વીકારશો, તો હું ધન્ય ધન્ય બની જઇશ.
બાદશાહ આગંતુક-માણસને નિહાળી રહ્યો. કોઈ નવો જ ચહેરો દેખાતો હતો. છતાં એની ઓળખાણ પૂછવાનું ભૂલી જઈને બાદશાહ તો દીવા પાછળ પાગલ બનતા પતંગિયાની જેમ ઝવેરાતના ઝાકઝમાળ પર જ મોહી પડ્યા હતા. એમણે કહ્યું યહ તો બહુત બડા નઝરાના હૈ. ઇસકા મૂલ્યાંકન કરના મેરી શક્તિ સે પર હૈ. ઈસકા તો હમ સહર્ષ સ્વીકાર કર લેતે હૈ. મગર આપ દિલ્હી કે ઈસ દરબાર મેં સે ખાલી હાથ નહીં લૌટ સકતે. આપ કુછ સ્વીકારેંગે, તો હમ આપકી ભક્તિ કો થોડે ઠુકરાનેવાલે હૈ ! ઇસ લિયે આપકો કુછ તો માંગના હી પડેગા.
ઝવેરાતની રાશિને બાદશાહના હાથમાં સમર્પિત કરતા એ આગંતુકે કહ્યું : જહાંપનાહ ! આપકી કૃપા કા હી મેં માશુક હું. કિંતુ મેરી ઈસ નાચીઝ ભેટ કા સ્વીકાર કરવાને કે લિયે હી મુઝે આપકે પાસ હાથ બઢાના ઉચિત લગતા હૈ. મેં * એક નેકકાર્ય કે લિયે કોરે કાગજ પર આપકે દસ્તખત ચાહતા
-
