________________
લીંબડીમાં સ્થાનકવાસી સંપ્રદાયની ગાદી હોવાથી આ સંપ્રદાય પણ ઠીક ઠીક પ્રમાણમાં વર્ષોથી ફાલ્યો-ફૂલ્યો રહેતો આવ્યો હતો અને આજેય આ સંપ્રદાયનું ઠીક ઠીક સ્થાનમાન લીંબડીમાં જળવાઈ રહેલું જોઈ શકાય છે. ડોસા દેવચંદ વોરા ચુસ્ત મૂર્તિપૂજક હતા, એમના એક ભાગીદારનું નામ હતું : મહેતા ડોસા ધારસી. તેઓ સ્થાનકવાસી હતા. આવાં માન્યતા, ભેદના કારણે બંને વચ્ચે અવારનવાર વૈચારિક સંઘર્ષ પણ પેદા થતો. અનેક વાર જાગેલા આવા સંઘર્ષનો કાયમી ઉકેલ આણવા એક દહાડો એવા વિચાર પર સ્થિર થવા બંને સંમત થયા કે, સત્યાસત્યના નિર્ણય પર આવીને બંનેએ કાં તો મૂર્તિપૂજક બની જવું કાં બંનેએ સ્થાનકવાસી સંપ્રદાયનો સ્વીકાર કરવો!
વૈચારિક રીતે આટલું નક્કી થઈ ગયા બાદ હવે સંઘર્ષના શમન માટે સત્યાસત્યનો નિર્ણય કરવો જરૂરી બનતો હતો. આવો નિર્ણય તો શાસ્ત્રાધારે જ આવી શકે અને આ માટે તો મુદ્રિત કરતા તાડપત્ર પર હસ્તલિખિત શાસ્ત્રો જ ઉભય - પક્ષને વધુ સર્વમાન્ય બનાવી શકે. ડોસા દેવચંદ અને ડોસા મહેતા સ્વયં અભ્યાસી હતા, લીંબડીનો ભંડાર જરૂર વખણાતો હતો, પણ લીંબડીમાં તો કાગળ પર હસ્તલિખિત શાસ્ત્રો જ ઉપલબ્ધ હતાં. એથી ડોસા દેવચંદ ખંભાતના હસ્તલિખિત તાડપત્રીય ભંડારમાંથી જ્ઞાતાધર્મ- કથાંગ, રાજપ્રશ્નીયોપાંગ, ઉવવાઈસૂત્ર આદિ મૂર્તિપૂજા વિષયક તત્ત્વનિર્ણય માટે જરૂરી તાડપત્રીય પ્રતો મેળવવાની જવાબદારી સ્વીકારી લીધી, એ મુજબ ૫૦૦ રૂપિયા ડિપોઝિટ તરીકે ભરીને ડોસા દેવચંદ વોરા સત્યના નિર્ણય માટે જરૂરી જ્ઞાતાધર્મકથાંગ આદિ પાંચેક તાડપત્રીય પ્રતો ખંભાતના સંઘવી પાડાના ભંડારમાંથી મેળવવામાં સફળ થયા.
. # જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૨
છે.
© ૨
