________________
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૨
૬૪
શિયાળાની ઋતુ હતી, વિહારનું વહેણ આગળ વધી રહ્યું હતું. પૂ. ઉપાધ્યાયજી મ. ઠંડીને કારણે નવકારશી વાપરીને જરા મોડા વિહાર કરવાના હતા. એથી શ્રી દાનવિજયજી મહારાજ આદિ સમયસર વિહાર કરી ગયા. સૌના મનમાં એ વાતની ચિંતા હતી કે, પૂ. ઉપાધ્યાયજી મ. નવકારશી પતાવીને વિહાર કરશે. તો મુકામે કેટલા વાગે આવી શકે ? ઠંડીની ઋતુ હોવાથી બીજી તો કાંઈ જાતની ચિંતા થાય એમ ન હતું, એથી બધા મુનિવરો ધીમે ધીમે આગળ વધી રહ્યા હતા, સામું ગામ આવ્યું અને જ્યાં ઉપાશ્રયમાં સૌ પ્રવેશ્યા, ત્યાં જ સૌના આશ્ચર્યનો પાર ન રહ્યો. કેમ કે પાટ પર પૂ. ઉપાધ્યાયજી મહારાજનું દર્શન થઈ રહ્યું. એક વાર તો સૌને એમ થઈ ગયું કે, નજર દગો તો દેતી નથી ને ? પણ ધારી ધારીને જ્યાં જોયું, ત્યાં જ સૌને એ વાતનો સાક્ષાત્કાર અનુભવાયો કે, ક્યારેક પ્રત્યક્ષની સીમાને ઓળંગી જતું પણ દર્શન થતું હોય છે અને એ પાછું સાવ સાચું હોય છે.
હિન્દી ભાષામાં ‘ક્યું ન હો સુનાઈ સ્વામી ઐસા ગુના ક્યા કિયા' જેવી અઢળક અમર-રચનાઓ દ્વારા આજે પણ કંઠે કંઠે ગવાતા પૂ. ઉપાધ્યાયજી મહારાજની અજબની વૈરાગ્ય-સમૃદ્ધિ અને ગજબની વચનસિદ્ધિ ઉપરના પ્રસંગોમાં તો પડઘાઈ જ રહી છે, આવા બીજા કેટલાય પ્રસંગો હજી અપ્રસિદ્ધ હોય, એ અસંભવિત ન ગણાય શું ? વિ.સં. ૧૯૭૫માં ખંભાતમાં સ્વર્ગવાસી બનનારા પૂ. ઉપાધ્યાયજીની ઉપાસના તરીકે આપણે વૈરાગ્યની સમૃદ્ધિ પ્રાપ્ત કરવા મથીએ, તો વચનસિદ્ધિ આપણને સામેથી સ્વયંવરા બનીને વર્યા વિના રહી શકશે ખરી?
