________________
વરતેજ પાસે આવેલા સિહોર ગામમાં બનેલી એક ઘટના પણ અઘટ લાગે એવી જ છે. ઉપાશ્રયમાં પોપટ નામનો એક મૂંગો માણસ કામ કરતો હતો. મૂંગો હોવા ઉપરાંત એ બહેરો પણ હતો. ખૂબ ખૂબ સેવાભાવથી ઉપાશ્રયને સંભાળનારો પોપટ પૂ. ઉપાધ્યાયજી મહારાજની વૈયાવચ્ચ તો ખૂબ જ ભાવથી કરતો હતો. જાણે બીજાં કાર્યો ઉપરાંત પૂ. ઉપાધ્યાયજીની સેવામાં તો એ દિલ રેડી દેતો. પૂજ્યશ્રી રાતે સૂઈ જાય, ત્યારે એ ચરણ-સેવા એવા હળવા હાથે કરતો, કે, પૂ.ઉપાધ્યાયજીને દિવસે લાગેલો બધો જ થાક દૂર થઈ જાય. પોપટ મૂંગો હતો, એ પૂજ્યશ્રી જાણતા હતા, પરંતુ એક દિવસ અચાનક જ પૂજ્યશ્રીના અંતરમાંથી આશીર્વાદ પ્રેરક એવા બોલ નીકળી પડ્યા કે, પોપટ ! બોલ, બોલ, બોલતાં ક્યું નહિ હૈ? - પૂજ્યશ્રીના આ શબ્દો સાંભળનારા આશ્ચર્યવિભોર બનીને વિચારી રહ્યા કે,પોપટ બિચારો મૂંગો છે,એ કઈ રીતે બોલી શકે? પૂજયશ્રી પણ આ વાત જાણે છે, છતાં પૂજ્યશ્રીના શ્રીમુખેથી શા માટે આવું બોલાઈ ગયું હશે ? | આ જાતની વિચારધારા આગળ વધે, ત્યાં તો મૂંગો પોપટ બોલતો થઈ ગયો, એના મોઢેથી નીકળેલા બોલ સાંભળીને સૌ આશ્ચર્યમગ્ન બનીને આ અઘટ ઘટનાનું રહસ્ય વિચારી રહ્યા, તો એમ જણાઈ રહ્યું કે, પોપટ પોતાની વિશેષતાને કારણે બોલતો થયો, એમ માની શકાય એમ ન હતું અને પૂ. ઉપાધ્યાયજીની વચન-સિદ્ધતા જ મૂંગા પોપટને બોલતો કરી ગઈ, એમ સ્વીકાર્યા-માન્યા સિવાય ચાલે એમ નહોતું. ) કેમ કે પોપટ મૂંગો હોવાથી સાંભળતો ન હતો, છતાં છે. પૂજ્યશ્રીની આશીર્વાદાત્મક આજ્ઞા એ સાંભળી શક્યો અને આજ્ઞાના અમલ રૂપે એ બોલી શક્યો.
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-ર »
