________________
વિરજીને પાછો લઈ ગયા વિના નહિ જ જંપે! ઘણી ઘણી આનાકાની બાદ અંતે વીરજીને વડવા ભણી વિદાય થવું પડ્યું. પણ એણે મનોમન નક્કી કરી નાખ્યું કે, માતા પાસેથી એવું કોઈ વચન લીધા પછી જ ઘરમાં પગ મૂકીશ કે, જેથી સંયમનું મારું સ્વપ્ન સિદ્ધ થયા વિના જ રોળાઈ ન જાય.
પરિવાર સાથે વીરજી ઘરે આવ્યો. પણ જે પિંજરમાંથી માંડ માંડ ઊડીને બહાર આવવાનું શક્ય બન્યું હતું, એ પિંજરામાં પાછા પ્રવેશવા વીરજીનું મન માનતું નહોતું, એણે પોતાની આંખમાં રમતા સંયમના સ્વપ્નને સાકાર કરવા અંગેની ભાવનાસૃષ્ટિ આંખમાં આંસુ લાવીને રજૂ કરી, ત્યારે એની માતાએ નમતું તોળતાં એટલું જ કહ્યું કે, વીરજી! તારી ભાવનાની જેમ તારે મારા ભાવિનો પણ વિચાર ન કરવો જોઈએ શું ? તું જો દીક્ષા લઈ લે, તો મારું શું અને મારું કોણ ? હું તને વચન આપું છું કે, ઘડપણમાં લાકડીનો ટેકો બની શકે, એવા એકાદ દીકરાનો જન્મ થાય, ત્યાં સુધી તો તું ઘરમાં રહેવાનું સ્વીકારી લે. આટલું તું મારું માની લે, તો તારી ભાવનાને સાકાર કરવા તારે જે કંઈ કરવું પડે, એ કરવા દેવામાં રુકાવટ ન કરવાનું વચન આપવા બંધાવાની મારી તૈયારી છે.
આ રીતનો વિકલ્પ સૂચવતી વખતે માતાના મનમાં તો એવો આકંઠ વિશ્વાસ હતો કે, જન્મેલા દીકરાનું બંધન તોડીને મુક્ત થવું, એ સંસારી માટે આસાન નથી હોતું, પત્નીનો પ્રેમ હજી તરછોડી શકાય, પણ પુત્રનો પ્રેમ તો ભલભલા વૈરાગીને બાંધી રાખવા સમર્થ નીવડતો હોય છે.
માતાના આ વચનને વીરજીએ સહર્ષ સ્વીકારી લેતાં કહ્યું કે, હું મારા વચનને વળગી રહીશ, મને એવો વિશ્વાસ છે કે, આપ પણ વચનની વફાદારી જાળવશો જ. વીરજીએ ઘરમાં પગ મૂક્યો અને ઘરનું વાતાવરણ પલટાઈ ગયું, આંગળી
# જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૨
