________________
૧૪ વર્ષની ઉમરે એક ટંક અને બે વાનાની સ્વીકારેલી ટેક જીવનના ૮૯મા વર્ષ સુધી અખંડિત રહી. તબિયતનું બહાનું, પ્રવાસનું ઓઠું કે આવી કોઈ બહાનાબાજી એ બ્રાહ્મણ શ્રાવકને ટેકથી વિચલિત ન બનાવી શકી. જે એવું સાધનામય જીવન જીવી જાણે, એના મૃત્યુને સમાધિ અને સાહજિકતા વરે એમાં આશ્ચર્ય શું ? વિ.સં. ૨૦૩૯ની સાલના કોઈ દિવસે એ બ્રાહ્મણ-શ્રાવક પૂજા, સામાયિક આદિની સાધનામાં જાગ્રત હતા. ત્યારે મધ્યાહૂનનો સમય થયો હોવાથી પુત્રવધૂએ એમને એકાસણું કરવાનું આમંત્રણ આપ્યું. ત્યારે એમણે જવાબ આપ્યો કે, થોડી નવકારવાળી ગણવાની હજી બાકી છે.
આટલો જવાબ વાળીને એ બ્રાહ્મણ-શ્રાવક પ્રભુજીના ફોટા સમક્ષ પદ્માસનની મુદ્રામાં બેઠા અને નવકાર - જાપની એમણે શરૂઆત કરી. આ રીતે નવકારની માળા ગણતાં ગણતાં જ એ બ્રાહ્મણ શ્રાવકનો જીવન દીપ સાહજિક રીતે ઓલવાઈ ગયો. ન એને વ્યાધિની આંધી નડી કે ન એને ઉપાધિની ઉલઝન કનડી શકી. જીવન જેણે સાધનામય જીવી જાણ્યું, એને મૃત્યુટાણે સમાધિ સ્વયંવરા બનીને વરવા સામે પગલે ન આવે, તો બીજા કોને વરવા આવે?
બ્રાહ્મણ-શ્રાવકની આ ઘટના જાણ્યા બાદ હવે તો અડાલજનું નામ સાંભળતાંની સાથે જ એકલી વાવનું જ સ્મરણ નહિ થાય, આવા બ્રાહ્મણ-શ્રાવક પણ હવે સ્મૃતિના સરોવરે ઊપસી આવ્યા વિના નહિ જ રહે.
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૨ # ૨
