________________
ટૂક તરફ માંડેલી મીટને અમીટ રાખવામાં એ વાઘણને જ્યારે સફળતા મળતી રહી, ત્યારે સૌને એ વાતનો વિશ્વાસ બેસી જ ગયો કે, આરાધના કદી પણ એળે જતી જ નથી, એની પાકી પ્રતીતિ આ વાઘણ અણસણ દ્વારા કરાવી રહી છે. માટે આનાં તો દર્શન કરવા જોઈએ, આના જીવનને ધન્ય ગણવું જોઈએ અને આ રીતે વાઘણ મૃત્યુને વરે, તો એની મહોત્સવની જેમ ઉજવણી કરવી જોઈએ.
બરાબર ૭૮ દિવસ સુધી ઉપવાસને અખંડિત રાખીને એ વાઘણે જ્યારે દેહ છોડ્યો, ત્યાં જ એના મૃત્યુની વાત ચોમેર ફેલાઈ જતાં શત્રુંજયના એ શિખરે ભાવિકોની ભીડ જામી. ચંદનની ચિતાએ એ વાઘણની કાયાને ભસ્મમાં રૂપાંતરિત કરી દીધો, પણ અણસણ દ્વારા વાઘણનો કીર્તિદેહે જે પુનર્જન્મ થયો હતો, એ દેહને જલાવવા તો કોઈ જ સમર્થ ન હતું. અગ્નિસંસ્કાર પામીને જ્યાં કીર્તિદેહે વાઘણનો પુનર્જન્મ થયો, એ જગા એ જ દિવસથી “વાઘણ પોળ' તરીકે વિખ્યાત બની, જે હજી આજેય એવી ને એવી જ વિખ્યાત છે.
આરાધના-વિરાધના એળે જતી નથી. આરાધના પછી વિરાધના થઈ હોય, તો એનાં માઠાં ફળ જરૂર ચાખવા પડે, પરંતુ આરાધના પોતાનાં મીઠાં ફળનો રસાસ્વાદ કરાવવા ત્યાં પણ હાજર થઈ જ જતી હોય છે. આ સત્યનો ઉદ્ઘોષ વાઘણ પોળ”માંથી અનવરત થઈ જ રહ્યો છે. કેટલા યાત્રિકોને એ સંભળાતો હશે? આ પ્રસંગ જાણ્યા પછી તો વાઘણ પોળ'માં પ્રવેશીએ, ત્યારે આ સત્ય-ઘોષ વાચકના કાનમાં પ્રવેશ્યા વિના નહિ જ રહે ! આવા સત્યના શ્રવણની ભાવના જાગે, તોય આ લેખન-વાચન વધુ સફળ થયું ગણાય.
Sિ | જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧
